fbpx
×

Rzeźba grecka

nr katalogowy: 9

Strzemiński Władysław

(1893–1952)

Rzeźba grecka
1948

Estymacja:

90 000 – 120 000 PLN

Cena wylicytowana:

95 000 PLN

ołówek, papier

33,5 x 24,5 cm


 

Proweniencja:

  • kolekcja Niki Strzemińskie
  • kolekcja prywatna, Warszawa

Wystawiany:

  • Warsztat Władysława Strzemińskiego, Galeria Sztuki Współczesnej Anny Wesołowskiej, Łódź, VI 1985 r.
  • Władysław Strzemiński. W setną rocznicę urodzin, Muzeum Sztuki, Łódź, XI – XII 1994 r.

Literatura:

  • Władysław Strzemiński 1893-1952. W setną rocznicę urodzin, red. J. Janik, Z. Karnicka, J. Ładnowska, Łódź 1993–1994, poz. kat. VI. 79., s. 230

W Polsce Władysław Strzemiński znany jest głównie z aktywności artystycznej w Łodzi, do której przeprowadził się na początku lat 30., i gdzie najpierw zamieszczał artykuły w piśmie „Forma”, będącym inicjatywą Związku Polskich Artystów Plastyków, ale też nawiązał współpracę z Muzeum Sztuki w Łodzi: przyczynił się do zaprezentowania tam Międzynarodowej Kolekcji Sztuki Nowoczesnej, by ostatecznie w 1945 roku przekazać Muzeum swoją spuściznę artystyczną, jak również – w trzy lata później – zaaranżować w nim Salę Neoplastyczną. Oprócz tego należał zarówno do grupy artystów zrzeszonej pod nazwą Blok (1923–1926), Praesens (1926–1930), jak i awangardowej grupy a.r., powstałej w 1931 roku właśnie z inicjatywy Strzemińskiego, jego żony – Katarzyny Kobro oraz Henryka Stażewskiego. 1945 rok to też moment, w którym artysta rozpoczął wykłady w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, na której kształt, u początków jej istnienia, miał bardzo duży wpływ. Jego teoria malarska nazwana unizmem, a oparta na dokonaniach Kazimierza Malewicza i Pieta Mondriana, stała się niezwykle inspirująca dla twórczości artystów tego czasu przyczyniając się mocno do rozwoju w Polsce awangardy.

„Malarstwo unistyczne zakwestionowało reprezentację. Powierzchnia kompozycji unistycznych zakrywała przed wzrokiem przestrzeń. W wizualnej jednorodności figury i tła, góry i dołu, centrum i peryferii, w braku kierunków wertykalnych, horyzontalnych i diagonalnych, w monochromatycznej monotonii multiplikowanych plamkami kolorów – obraz przestawał znaczyć. Pozbawiony rytmów był linearnym continuum, zbiorem jednakowych punktów zajmujących pole. Był przedmiotem: płótnem na blejtramie pokrytym farbą. Powierzchnia ukrywała »absolutną czystość formy«”.

Kolejny etap twórczości Strzemińskiego oraz przemian formalnych charakteryzuje cykl „Pejzaży łódzkich” i „Pejzaży morskich”, których konsekwencją jest i „Rzeźba grecka” z 1948 roku. Warto nadmienić, że sama seria rysunków torsów i rzeźb greckich (dla których fundamentem była koncepcja linearnego widzenia Greków przedłożona w Teorii widzenia Strzemińskiego) była prezentowana na Konkursie Olimpijskim 1948 roku. Od tego czasu pojawiają się w pracach artysty prócz specyficznej, nerwowej, jakby rozedrganej i nieprzerwanej linii, po której ślizga się wzrok, także nawiązania do realnego świata: motywy pejzażowe właśnie, ale i figuralne, wyłaniające się z tła jako powidoki faktycznych elementów rzeczywistości.