fbpx
×

Tańczą gwiazdy

nr katalogowy: 7

Rosenstein Erna

(1913–2004)

Tańczą gwiazdy
1995

Estymacja:

40 000–50 000 • PLN

Cena wylicytowana:

42 000 PLN

olej / płyta metalowa

30,5 × 25,8 cm

42,5 × 37 cm (z oprawą)

sygnowany i datowany p.d.: 1995 | E. Rosenstein

na odwrociu autorska naklejka z opisem pracy: 31 × 25 | „TAŃCZĄ GWIAZDY” | 1995 | E.ROSENSTEIN


Literatura:

  • Erna Rosenstein, kat. wystawy Galeria BWA Bydgoszcz, maj–czerwiec 2004, Bydgoszcz 2004 (nr 913)

W latach 80. i 90. Erna Rosenstein tworzyła swoiste obrazy w obrazie. Płótno pokrywała rozwibrowanymi plamami farby bądź płynnie przechodzącymi barwami, umieszczając na tak przygotowanym tle zwiewne, subtelne plamki i linie. W efekcie powstawały czułe, pełne liryzmu malarskie poematy. Potrzeba wiele skupienia i wrażliwości, aby docenić piękno późnych prac Rosenstein, pozbawionych efektownych form i patetycznych gestów. Choć sprawiają wrażenie tworzonych spontanicznie, to w rzeczywistości powstawały powoli, będąc stopniowo i z rozwagą wypełniane kolejnymi formami. Jak zauważał Tomasz Jeziorowski, w twórczości Rosenstein

sam obraz staje się projekcją, miejscem uchwycenia świata, który przez większość ludzi nie tylko jest niewidoczny, ale i jego istnienie nie jest nawet odczuwalne. Artystka staje się rodzajem medium, które urealnia kształty i przestrzenie nieobecne w świecie „rzeczywistym*.

Rosenstein w latach 1932–1934 studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Między 1933 i 1936 roku kontynuowała kształcenie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, którą ukończyła pod kierunkiem Wojciecha Weissa. W 1942 roku uciekła z lwowskiego getta. W czasie studiów sympatyzowała ze środowiskiem „Grupy Krakowskiej”, której członkinią została po reaktywacji stowarzyszenia w 1957 roku. Jej prace wystawiane były między innymi na Wystawach Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (w 1948 i 1949 roku) i w Warszawie (w 1957 i 1959 roku) a także na słynnej ekspozycji „Dziewięciu” w 1955 roku. Jedną z najciekawszych aranżacyjnie prezentacji jej dorobku był zaprojektowana przez Tadeusza Kantora wystawa zorganizowana w stołecznej Zachęcie w 1967 roku. Rosenstein eksponowała również w Galeriach: Krzysztofory i Krzywe Koło. Brała udział w Sympozjach Złotego Grona w Zielonej Górze i Plenerach Koszalińskich w Osiekach. Wystawiała także poza granicami Polski, uczestnicząc między innymi w Salonie Malarstwa Surrealistycznego i Fantastyki, zorganizowanym w ramach Biennale Sztuki w São Paulo w 1965 roku, w Festiwalach Sztuki w Edynburgu (w 1969 i 1978 roku) oraz w Salonach Międzynarodowych w Monte Carlo (w 1964 i 1965 roku). W 1977 roku otrzymała Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida, a w roku 1966 Nagrodę im. J. Cybisa za całokształt twórczości. Oprócz malarstwa zajmowała się również twórczością poetycką. Wydała kilkanaście autorskich tomików poezji, takich jak „Ślad” (1972), „Spoza granic mowy” (1976), „Wszystkie ścieżki” (1979) i „Czas” (1986). Stefan Szydłowski, podsumowując twórczość Rosenstein, pisał:

O dziełach Erny Rosenstein pisano, że są surrealistyczne, że są reprezentatywne dla abstrakcji biologicznej, są malarstwem aluzyjnym i metaforycznym. Z pewnością są jakimś zapisem nieznanych, wymyślonych, idealnych form organicznych, a równocześnie czymś żywym, co jedynie przez nazwanie i wyniesienie w przestrzeń ekspozycji zostało na chwile wyrwane z sobie właściwego środowiska. […] Erna Rosenstein tworzy z wrażliwością muzyka poszukującego idealnego wyrazu tego, co jawi się jako bezpośredniość zdarzeń układających się w ludzkie losy, łowi pod powiekami atomy tych losów i maluje ich partytury**.

Sama artystka podkreślała natomiast, że „Malarstwo jest czymś, co tkwi we mnie, ale jednocześnie mam uczucie, że jakieś rzeczy ze świata przepływają przeze mnie, a ja je tylko urealniam”*.


* Erna Rosenstein, kat. wystawy, Galeria BWA Bydgoszcz, maj–czerwiec 2004, Bydgoszcz 2004, s. 4.

** Erna Rosenstein: obrazy, grudzień 1995, Galeria Rzeźby Stołecznego Biura Wystaw Artystycznych, red. M. Szeląg, Warszawa 1995.