fbpx
×

Wnętrze pracowni

nr katalogowy: 36

Sienicki Jacek

(1928–2000)

Wnętrze pracowni
1992

Estymacja:

75 000–90 000 PLN

Cena wylicytowana:

60 000 * PLN

olej, płótno

149 × 99 cm

sygnowany p. g.: „92 | JS”, na odwrocie: „Sienicki J.”


 

reprodukowany:

  • Obrazy które wchłaniają, o twórczości Jacka Sienickiego, katalog wystawy Jacek Sienicki. Generalia, red. R. Kotowski, P. Walczyk, Muzeum Narodowe w Kielcach, 2017, s. 26, nr kat. 12.

wystawiany:

  • Jacek Sienicki. Generalia, Muzeum Narodowe w Kielcach, 2017.

Malarz, wieloletni pedagog stołecznej Akademii Sztuk Pięknych. Jacek Sienicki urodził się w 1928 roku w Warszawie, gdzie spędził lata II Wojny Światowej, a także przeżył Powstanie oraz nazistowski obóz przejściowy w Pruszkowie. Po zakończeniu wojny podjął naukę w Liceum Sztuk Plastycznych. W 1948 roku wraz z grupą przyjaciół, w tym Janem Lebensteinem i Wandą Kasińską (przyszłą żoną i historyczką sztuki) złożył egzaminy na ASP w Warszawie. Dyplom z malarstwa uzyskał w 1954 roku w pracowni profesora Artura Nachta-Samborskiego, którego został wieloletnim asystentem. Wystawienniczy debiut Sienickiego miał miejsce w 1955 roku podczas słynnej Ogólnopolskiej Wystawy Młodej Plastyki Polskiej „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale, której był jednym z głównych inicjatorów. Wystawa w Arsenale była największą artystyczną manifestacją sprzeciwu wobec doktryny socrealizmu. Już wtedy Sienicki przejawiał, charakterystyczną dla jego twórczości, potrzebę balansowania na granicy abstrakcji i przedstawienia, gdzie najistotniejszą rolę odgrywał kolor i struktura farby. Został uznany, obok Jana Dziędziory i Jacka Sempolińskiego, za jednego z najbardziej konsekwentnych przedstawicieli tzw. postawy arsenałowej związanej z malarskim poszukiwaniem wewnętrznej prawdy o codziennej egzystencji w przeciwieństwie do odwzorowywania jej potocznego wyglądu. Na przełomie lat 50. i 60. artysta odbył wiele podróży zagranicznych. W 1961 wziął udział w Biennale Młodych w Paryżu. W 1967 roku objął samodzielną Pracownię Problemów Malarstwa w Architekturze, a w 1975 roku Pracownię Malarstwa, którą prowadził do 1992 roku. Nigdy nie zrezygnował z roli pedagoga do 2000 roku prowadząc Pracownię Malarstwa na Wydziale Rzeźby.

Sienicki w swojej pracy wybrał kilka wątków, które systematycznie zgłębiał tworząc kontynuowane przez dziesiątki lat serie powtarzających się motywów. Artysta wierzył, że skupienie się na procesie pogłębiana zdolności uchwytywania zjawisk wiedzie do ukształtowania malarskiej i życiowej samoświadomości.  Przy powtarzaniu tematów nie chodzi o powielanie go, mam nadzieję, że w pewnym momencie wypowiem się naprawdę głęboko – mówił. [J.S. „Bez doktryny” w: Z Taranienko, „Rozmowy o malarstwie”, Warszawa, 1987, s. 178]. Sienicki szczególne znaczenie nadawał obserwacji powszednich, prawie niedostrzegalnych fenomenów takich jak efemeryczne zjawiska świetlne. Odnotowywał je w najbliższych mu przestrzeniach – w ten sposób powstał cykl widoków wnętrza prywatnej pracowni, do którego należy prezentowany obraz. Wnętrze pracowni z 1992 roku utrzymane jest niebieskiej skali kolorystycznej. Konstrukcję obrazu artysta zbudował przy pomocy szerokich płaszczyzn plam barwnych o zdecydowanych, ekspresyjnych podziałach. Miejsce nagromadzenia światła Sienicki zaznaczył w strukturze farby pozostawiając zdecydowany, linearny ślad narzędzi malarskich w nawarstwiającej się substancji. Przestrzeń definiowana jest równoważnie poprzez kolor (kontrastujące jasne i ciemne płaszczyzny barwy) i gęstość farby. Niezaprzeczalną cechą twórczości Sienickiego jest konsekwencja jego drogi twórczej przejawiająca się w ciągłym doskonaleniu sposobu malarskiej wypowiedzi. Jego twórczość stanowi świadectwo refleksji nad środkami wyrazu będące nieustannym procesem docierania do własnej, świadomej formy postrzegania świata poprzez malarstwo.