W bogatej spuściźnie graficznej Steinhardta przeważają motywy biblijne a także sceny rodzajowe dotyczące żydowskiej egzystencji i religijności. Artysta tworzył również stylizatorskie ryciny ukazujące palestyńskie krajobrazy, widoki Jerozolimy oraz malownicze, ubogie zaułki środkowoeuropejskich sztetli. Jego syntetyczne pejzaże palestyńskie kontrastują z bogatymi w detal przedstawieniami miejskich zaułków. Steinhardt inspirował się niemieckim ekspresjonizmem, pod jego wpływem syntetyzując i deformując obrazowane motywy. Chętnie kontrastował duże, gładkie płaszczyzny czerni z bogato opracowanymi, drobno ciętymi partiami. Najciekawsze efekty uzyskiwał w ręcznie kolorowanych drzeworytach, których zawężona paleta barwna w wyrazisty sposób wzmacnia ekspresję syntetycznych cięć.
Prezentowana praca (nr kat. 1) została wykonana w rzadziej stosowanej przez artystę technice suchej igły. Steinhardt posłużył się tutaj bogatym spektrum efektów graficznych, wyraziście różnicując grubość poszczególnych linii. Uwagę widza przyciągają przede wszystkim ekspresyjne, ukazane na pierwszym planie postaci. Te rozpaczające jednostki o bolesnych wyrazach twarzy wykonują zróżnicowane, dramatyczne gesty. W głębi kompozycji rozciąga się rozległa przestrzeń cmentarza, akcentowanego motywami krzyży i olbrzymich ludzkich czaszek. Dramatyzm przedstawienia wzmacniają stada sumarycznie zaznaczonych ptaków, unoszących się nad tym złowieszczym pejzażem. Wykreowana przez Steinhardta alegoria wojny została stworzona w oparciu o dość tradycyjny repertuar znaków i symboli, wiązanych zwyczajowo z tym śmiercionośnym żywiołem. Doświadczenie wojny – ukazane przez pryzmat rozpaczy po śmierci człowieka – zyskało sugestywną reprezentację plastyczną, zbudowaną w oparciu o język stylizatorskiej odmiany przedwojennego ekspresjonizmu. Rycina Steinhardta wyraża pełne miłości współczucie wobec ofiar II wojny światowej, stanowiąc próbę stworzenia swoistej syntezy tego dziejowego kataklizmu. W swojej uniwersalizującej alegoryczności kontrastuje ona między innymi z wstrząsającymi linorytami Jonasza Sterna z cyklu „Getto lwowskie”, obrazującymi ukonkretnione wojenne realia odzwierciedlone w oparciu o osobiste obserwacje autora.
Jacob Steinhardt (Żerków 23 V 1887 – Naharijja 11 II 1968): malarz i grafik żydowskiego pochodzenia, urodzony w wielkopolskim Żerkowie. Od 1906 roku studiował w Berlinie, między innymi pod kierunkiem Lovisa Corintha. W latach 1908–1910 przebywał w Paryżu. Podczas pobytu we francuskiej stolicy sztuki początkujący malarz poznał wielu mistrzów impresjonizmu między innymi Henriego Matisse’a. Po powrocie do Berlina założył grupę Die Pathetiker zrzeszającą niemieckich ekspresjonistów. W czasie I wojny światowej zaciągnął się do armii niemieckiej, walcząc na froncie wschodnim w Polsce i na Litwie. W 1917 roku odbyła się jego pierwsza wystawa w Berlinie. W tym samym roku zainteresował się techniką drzeworytu, która stała się dla niego podstawowym medium wypowiedzi artystycznej. W 1922 roku poślubił Minni Gumpert. Po dojściu Hitlera do władzy, w 1933 roku Steinhardt z rodziną uciekł do Palestyny. Osiedlił się w Jerozolimie, gdzie w 1934 roku otworzył szkołę artystyczną. Po jej likwidacji został dyrektorem Wydziału Grafiki w Akademii Sztuki i Projektowania Bezalel w Jerozolimie. W 1955 roku otrzymał Pierwszą Międzynarodową Nagrodę na Biennale Grafiki w São Paulo w Brazylii, a w 1958 roku kolejną nagrodę w San Francisco. Jego prace były wystawiane między innymi w Stanach Zjednoczonych, Niemczech i Holandii.