Magdalena Jędrzejczyk sięga po nieszablonowe tematy (tj. śmieci czy codzienne życie wsi), w których zawsze dominantą jest kolor. Intensywna płaska plama rozbija kolejne kształty na zbiory elementów, dzięki czemu rzeczywistość przeistacza się w kalejdoskop drobnych elementów, co zarówno formą, jak i żmudnością procesu, nasuwa skojarzenie z kolażem. Optymistyczne w wyrazie prace, o znacznym walorze dekoracyjnym, zachęcają do kontemplacji nad ulotną i często niedocenianą chwilą.
Artystka realizuje studia doktoranckie na warszawskiej ASP, na której w 2014 uzyskała dyplom z wyróżnieniem w pracowniach prof. Krzysztofa Wachowiaka oraz prof. Edwarda Tarkowskiego. Jej prace zostały dostrzeżone na takich przeglądach jak: 30th Chelsea International Fine Art Competition, Agora Gallery (Nowy Jork) czy też „Ratującym–Ocaleni”, konkursie na koncepcję upamiętnienia Polaków ratujących Żydów, Muzeum Historii Żydów Polskich (Warszawa).
„Czułość wobec lichych przedmiotów odsłania ich piękno. Dlaczego brzydki, pozornie nieciekawy element rzeczywistości staje się tak interesujący dla malarza i stanowi przyczynę powstawania pięknych rzeczy? Obrazy z założenia są piękne, a piękno wydobyć można poprzez wnikliwą obserwację i czułe traktowanie tego, co zwykłe i na co dzień. Chodzi o wymiar magiczny tego, co pospolite wydobyty za pomocą koloru i światła. Śmieci na wiejskich podwórkach, dachy i przypadkowe kompozycje z eternitu zadziwiają swoim potencjałem malarskim. W pierwotnym nieuporządkowaniu i przypadkowości są dynamiczne i tajemnicze, a skomplikowane układy poszczególnych elementów tworzą coś na kształt zagadki. Są także interesującym obszarem poszukiwań formalnych, stanowiąc pociągający pretekst do abstrakcyjnych zestawień form i rytmów. Przestrzeń w obrazie mają budować relacje chromatyczne. Zależy mi na stworzeniu odrealnionej głębi, opartej na wzajemnym oddziaływaniu koloru a nie perspektywie optycznej. Interesuje mnie przestrzeń wsi, wiejskie podwórka, prostota i pierwotny spokój życia w zgodzie z naturą. Cały czas staram się poszukiwać odpowiedniego skrótu na wyrażenie całej gamy myśli i emocji. Zależy mi na oszczędności w używaniu środków plastycznych. W dużym uproszczeniu chodzi mi o to, aby powiedzieć jak najwięcej, jednocześnie zużywając jak najmniej farby. Wydaje mi się, że redukcja i ograniczenie środków wyrazu sprzyja wydobyciu większej wyrazistości i celowości wypowiedzi artystycznej. Uważam również, że malarz, żeby tworzyć powinien ciągle się dziwić i pielęgnować w sobie dziecięcą wrażliwość na świat.”
Kolor odgrywa również wiodącą rolę w pracy Michała Pawłowskiego oraz Pauli Jaszczyk. Malarz stworzył abstrakcyjną kompozycję, zbudowaną z wijących się smug, okalających na poły ukryte oko. Żywe czerwienie i dynamiczna linia zdają się niemalże hipnotyzować widza. Z kolei Jaszczyk w pracy z 2009 roku nie odżegnała się w tak jednoznaczny sposób od figuracji – zachowując czytelność kobiecej sylwetki twórczo ją przetworzyła. Utrzymana w tonacji trzech barw: żółci, różu i granatu stanowi wysoce estetyczną kompozycję.
Michał Pawłowski – studiował scenografię w Studium Technik Teatralnych i Telewizyjnych oraz malarstwo w pracowni prof. Mieczysława Olszewskiego ze specjalizacją Witrażu i Malarstwa Monumentalnego w pracowni prof. Jacka Zdybla w ASP w Gdańsku. Zajmuje się malarstwem, poezją, scenografią, ilustracją, performance’m. W latach 2013–2015 mieszkał w Mediolanie, brał udzial w projekcie Unita Produzione Musicale, Irreality Show, wystawach zbiorowych m.in. w Teatro Litta oraz w finale Premio Bice Bugatti. Jego prace wiszą w prywatnych zbiorach dyrekcji włoskiego „Flash Art Magazine” oraz maestro Marco Fantiniego.
„Swoją pracę określa jako «synestezję analityczną», przetwarzanie doznań, tęsknot, wizji w formę. Proces, który uważa za najwspanialszy i ciekawy, między pierwotną myślą a ostateczną formą, gdzie zachodzą zjawiska czysto chemiczne, zarówno w mózgu, jak i na płótnie. Narodziny formy traktuje jako sedno sztuki. Łączy abstrakcję ze sztuką figuratywną w ekspresyjny sposób przedstawia stany umysłu, próbuje zsyntetyzować świat relatywny z wizjami, snami, eksperymentuje z medium malarskim w wolny lecz synestetyczny sposób […].” (https://pavwovsky.wordpress.com/o/)
Paula Jaszczyk – absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem rektorskim. Laureatka Nagrody Dyplom 2005, ufundowanej przez Wojewodę Mazowieckiego z inicjatywy Prof. Józefa Szajny i Galerii Studio. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2006), Mazowieckiego Stypendium Doktoranckiego (2009) oraz programu Młoda Polska (2012). Adiunkt na Wydziale Sztuki Mediów, Akademii Sztuki Pięknych w Warszawie.
„Paula nie mówi o sobie malarka. Uważa, że to słowo kojarzy się z kobietą, która traktuje malarstwo jak niedzielne robótki domowe. A ona żyje sztuką od rana do nocy. Śpi i też widzi obrazy.” (https://www.weranda.pl/inne/najchetniej-ogladane7/paula-jaszczyk-mieszka-w-paski)