Akty wiązane

„Tradycja awangardy zajmowała istotne ogniwo w dialektycznym modelu pojmowania dziejów sztuki, parafrazując słowa Marii Jaremy, ukazywała sztukę jako nieustanny, płodny i owocujący eksperyment. Największe wyzwanie »sztuce rewolucyjnej« w I Grupie Krakowskiej rzucali: Maria Jarema i Henryk Wiciński, studenci wywodzący się z pracowni Xawerego Dunikowskiego. Oboje podkreślali niemożność mówienia o rozgraniczeniu formy i treści w dziele, zwracając uwagę, iż pierwsza z nich konstytuuje de facto znaczenie obrazu, innymi słowy stanowi materializację myśli i  odczuć”.

Wszechstronny artysta (odnajdywał się zarówno w projektowaniu kostiumów i scenografii teatralnej, jak i rysunku, rzeźbie czy wreszcie – poezji) był silnie zaangażowany w lewicę, choć jego twórczość na ogół nie daje się identyfikować jako przynależna jawnym politycznym i ideologicznym manifestacjom. Wiciński od 1932 roku współtworzył, wraz z takimi artystami jak np. Maria Jarema czy Jonasz Stern, I Grupę Krakowską. Co charakterystyczne, członkowie tej formacji, choć związani w oparciu o jednakowe poglądy polityczne, pozostawali wierni przekonaniu, że rewolucja nie musi dokonywać się w samym motywie przedstawienia, a raczej w formie dzieła i w nowym sposobie rozumienia sztuki i rzeczywistości przez odbiorcę. Stąd też częstokroć właśnie uproszczony i prymitywny realizm lub całkowite oderwanie od realizmu – abstrakcja. Artysta był ostatecznie w międzywojniu jednym z najważniejszych przedstawicieli awangardowej rzeźby w Polsce. Kwintesencją uprawianej przez niego sztuki jest jego własna wypowiedź: „Podnietą w plastyce są akt, maszyna, strajk, fabryka, kawiarnia, walka, drzewo – chodzi o stworzenie obrazu czy rzeźby, które by wyzwalały i organizowały nasze uczucia i wzrok”.