Bez tytułu

pastel / papier
50 x 70 cm
sygnowany l.d.: Jan Dobkowski, datowany p.d.: 1993 ROK

Jan Dobkowski (Łomża 8 VI 1942) w latach studiował 1962–1968 na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem prof. Juliusza Studnickiego i Jana Cybisa. Będąc jeszcze na studiach, w 1966 roku, utworzył duet artystyczny, w którym jego partnerem był Jerzy (Jurry) Zieliński. Ich pierwsza wspólna wystawa pt. Neo-Neo-Neo odbyła się w Warszawie w 1967. Wystawiali wspólnie do 1970. Debiut Dobkowskiego miał miejsce w momencie apogeum kontrkultury lat 60., co pozostaje nie bez znaczenia dla wymowy i charakteru jego prac. W 1968 powstały pierwsze zielono-czerwone obrazy Dobkowskiego (używającego w tym czasie pseudonimu Dobson). Artystę interesowała wówczas biologia rozrastania, wyrażająca się w ciągłych przekształceniach profili ludzkiego ciała, ukazanych w zaskakujących konfiguracjach. Profile sugerujące fragmenty ludzkich ciał wypełniał wówczas jednolitym kolorem, zwykle czerwienią, umieszczając je na zielonym tle. W tej biomorficznej, podszytej erotyzmem sztuce kryła się tęsknota za miłością i nieskrępowaną seksualnością. Artysta traktował erotyzm jako najpotężniejszą, pozytywną siłę witalną napędzającą życie. W 1971 oku zdobył złoty medal na Sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze. W 1972 roku wyjechał na blisko rok do USA w ramach stypendium Fundacji Kościuszkowskiej. Wyraźną zmianę nastroju i wymowy jego prac przyniosły wydarzenia 1980–1981 roku, zwłaszcza wprowadzenie stanu wojennego. Monochromatyczne, ciemne płótna znaczył wtedy nikłymi, wiotkimi liniami rysunku. Najczęstszym motywem były patriotyczne i religijne symbole. Kolejna radykalna zmiana nastąpiła ok. 1990 roku. Równolegle z malarstwem Dobkowski pracuje nad rysunkiem, będącym bardzo ważnym dopełnieniem jego twórczości.