Bez tytułu

Leon Tarasewicz to wyrazista postać polskiego życia artystycznego. Oryginalna formuła jego malarstwa zrodziła się z wnikliwej obserwacji wewnętrznej rytmiki pejzażu, w którym interesują go czysto malarskie wartości jak kolor, faktura i światło. Tarasewicz związany jest z rodzinną wsią Waliły na białostocczyźnie, gdzie czynnie animuje życie artystyczne tworząc m.in Galerię Krynki. Malarz identyfikuje się z mniejszością białoruską w Polsce. Poza działalnością artystyczną oddaje się drugiej pasji jaką jest hodowla kur i ptactwa ozdobnego. Jest Prezesem Związku Hodowców Kur Ozdobnych. Karierę artystyczną rozpoczął studiując na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w Pracowni Malarstwa Tadeusza Dominika, gdzie uzyskał dyplom w 1984 roku. Od 1996 jest pedagogiem na swojej macierzystej uczelni, gdzie prowadzi Gościnną Pracownię Malarstwa.

Tarasewicz zadebiutował wystawą kilku prac w Pracowni Dziekanka w 1984 roku. Rok później Wiesław Borowski zaproponował mu wystawę dyplomową w Galerii Foksal, która znacząco wpłynęła na rozwój kariery artysty umożliwiając m.in. wystawę indywidualną w Galleria del Cavallino w Wenecji czy wyjazd na wystawę Aperto ‘88 ramach Biennale w Wenecji. Malarz stale budzi zainteresowanie kolekcjonerów z Europy i Stanów Zjednoczonych.

Leon Tarasewicz tworzy przede wszystkim abstrakcyjne, regularnie skomponowane i wypełnione powtarzającymi się motywami zaczerpniętymi z natury (zaorane pola, pnie drzew, pasy pól, ptaki krążące nad ziemią) kompozycje malarskie. Stosuje przede wszystkim kolory podstawowe zestawiając je ze sobą w różnych, często mocno kontrastowych konfiguracjach. Jego malarstwo to uproszczony zapis osobistego doświadczenia pejzażu powstały w sposób eliminacji zbędnych elementów. Artysta często wchodzi w działania z pogranicza konceptualizmu i instalacji znacznie rozszerzające jego pole obrazowe. Maluje bezpośrednio na ścianach sal wystawowych jednak nigdy nie rezygnuje z charakterystycznej dla siebie estetyki i sposobu postrzegania. Monumentalna instalacja tego typu powstała m.in. podczas wystawy w Zachęcie w 1999 roku, kiedy artysta pokrył kolorowymi układami pasów całą salę galeryjną jako podobrazia używając ścian, podłóg czy filarów. Zafascynowany twórczością Jerzego Nowosielskiego realizuje także instalacje w przestrzeniach sakralnych jak zdobienia podłogi w kaplicy Świętej Trójcy w Lublinie.

Artysta został wyróżniony m.in. Paszportem Polityki i Nagrodą im. Jana Cybisa w 2000 r., Nagrodą Fundacji Nowosielskich, Wielką Nagrodą Fundacji Kultury (2006), a także Nagrodą im. prof. Aleksandra Gieysztora za szczególne osiągnięcia w ochronie polskiego dziedzictwa kulturowego (2018).