Bez tytułu (Lekcje angielskiego)

Marcin Maciejowski (ur. 1974) – malarz i rysownik związany z Krakowem. Studiował na Wydziale Architektury tamtejszej Politechniki, a następnie na Wydziale Grafiki krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom w pracowni plakatu prof. Piotra Kuncego uzyskał w roku 2001. Uznawany za jednego z najciekawszych artystów swojego pokolenia. W latach 1995-2001 wspólnie z m.in. Wilhelmem Sasnalem i Rafałem Bujnowskim współtworzył Grupę Ładnie oraz założył i redagował związane z nią wydawnictwo, artzin „Słynne Pismo we Wtorek”. Jego figuratywne malarstwo na ogół przybiera charakter ironicznego komentarza bieżących wydarzeń zarówno ze świata polityki, jak i popkultury. Uproszczony, syntetyczny realizm przywodzi na myśl estetykę plakatu czy komiksu. Bryłowato malowane postacie, zwłaszcza portretowani przez artystę celebryci, często pozbawieni są rysów twarzy. Maciejowski w ramach jednego płótna chętnie zestawia pozornie odległe od siebie scenki, urywki z codziennego życia i przekazów medialnych, w absurdalne quasi- narracyjne ciągi, opatrzone jakby wyrwanymi z kontekstu podpisami. Sposób zakomponowania kadrów wskazuje na wyraźne pokrewieństwo z medium fotografii (także amatorskiej) i filmu. Podobnie jak inni członkowie Grupy Ładnie, którzy dla swoich działań ukuli pojęcie „sztuki sprzedajnej”, Marcin Maciejowski balansuje w swoich pracach na granicy kiczu i komercji, które u progu nowego tysiąclecia stanowić miały formę artystycznej reakcji na coraz bardziej „zadomowiony” w Polsce kapitalizm.

Obraz z 2003 roku, w większym nawet stopniu niż inne prace Maciejowskiego, cechuje wyraźnie komiksowa konwencja. Stanowi on mozaikę wycinków ze współczesnej kultury wizualnej, zaskakującą, ale i dezorientującą swoją różnorodnością, jak treści w – stosunkowo „młodym” wówczas – internecie. Każdy z tych niewielkich obrazków opatrzony jest podpisem albo komiksowym dymkiem w języku angielskim. Maciejowski malował je na przełomie lat 2002-2003 dla tygodnika „Przekrój” jako ilustracje do dodatku z lekcjami angielskiego. Zebrane w formie olejnych obrazów na płótnie stanowią fascynujący konglomerat wyobrażeń zaczerpniętych ze współczesnej medialnej ikonosfery.

„Maciejowski, podobnie jak pozostali członkowie Grupy Ładnie, z właściwą sobie bezpretensjonalnością podchodzi do nowych realiów. Staje się obserwatorem współczesności – zarówno banalnej, jak i oficjalnej, w naturalny sposób rezygnuje z oglądu świata na rzecz jego wizerunków, które kolekcjonuje bez natarczywego przymusu ogarnięcia całości i zrozumienia jej. Dla Maciejowskiego – obserwatora nie jest istotny własny, rozpoznawalny styl malarski, artysta roztapia się w tym, co widzi. Indywidualizm i oryginalność ujawnia się w dokonywanych przez niego wyborach (…) W pokoleniu Maciejowskiego więcej jest akceptacji rzeczywistości, a postrzegane z przymrużeniem oka mankamenty nie mącą zadowolenia”