fbpx
×

Bez tytułu (Postać we wnętrzu)

nr katalogowy: 16

Sienicki Jacek

(1928–2000)

Bez tytułu (Postać we wnętrzu)
1981

Estymacja:

80 000 – 90 000 PLN

Cena wylicytowana:

70 000 * PLN

olej / płótno
145 × 105 cm
sygnowany i datowany śr.g.: 3 VIII 81, J. S.


Jacek Sienicki – malarz i pedagog, związany z warszawskim środowiskiem artystycznym. W latach 1948–54 studiował na tamtejszej ASP w pracowni m.in. Marka Włodarskiego, jednak najważniejszym nauczycielem i późniejszym mistrzem Sienickiego był Artur Nacht-Samborski, u którego uzyskał dyplom. Zadebiutował w roku 1955 na słynnej Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale, której był inicjatorem i współorganizatorem. Programowo wielu uczestników wystawy deklarowało zerwanie z akademicką dominacją koloryzmu, Sienicki jednak nie odciął się od wpływu Nachta-Samborskiego i do pewnego stopnia przez cały okres swojej twórczości pozostał wierny poetyce wypracowanej jeszcze w czasie studiów.

Wzorem kolorystów – ale także choćby Cézanne’a – Jacek Sienicki skupiał się na kilku wybranych i wielokrotnie studiowanych motywach: wnętrzach pracowni, miejskich pejzażach, martwych naturach, więdnących roślinach o wanitatywnym wydźwięku. Ludzka postać ujmowana jest na ogół syntetycznie, surowo, pocięta jest grubymi ekspresyjnymi liniami, choć przy zachowaniu dozy realizmu i – w przypadku portretów – indywidualnego rysu fizjonomii. Paleta, jaką posługuje się artysta, obejmuje przeważnie barwy zgaszone, ziemiste, często niemal monochromatyczne.

Prezentowane płótno z roku 1981 w dużym formacie łączy w sobie najlepsze cechy malarstwa Jacka Sienickiego. Artysta, który wśród swoich niedoścignionych wzorów wymieniał Olgę Boznańską, podobnie jak ona mistrzowsko operuje zniuansowanymi szarościami, lecz jego ekspresyjny sposób prowadzenia pędzla daleki jest od impresjonistycznej miękkości. Przywodzi raczej na myśl fakturowe malarstwo Anselma Kiefera, zaś umieszczona w centrum kompozycji ludzka sylwetka budzi skojarzenia z wysmukłymi, kanciastymi rzeźbami Giacomettiego. Człowiek u Sienickiego jest wyalienowany, umieszczony w niepokojącej abstrakcyjnej „scenografii”. Czas powstania pracy – u progu stanu wojennego – może sugerować polityczny komentarz i refleksję nad losem jednostki w mrocznych realiach późnego PRL-u. Inny wybitny artysta z kręgu „Arsenału”, Jacek Sempoliński, przyrównał obrazy swojego kolegi do „ściemniałych luster”*. Trafnie oddaje to ducha malarstwa Jacka Sienickiego – utrzymanego w ciemnych barwach, syntetycznego, o „zamazanych” kształtach, ale zawsze figuratywnego, nierozerwalnie złączonego z rzeczywistością, której artysta był wnikliwym obserwatorem.


* J. Sempoliński, Malarstwo Jacka Sienickiego, w: Jacek Sienicki. Malarstwo i rysunek, kat. wystawy, Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, Warszawa 1992, s. 2.