Bez tytułu

olej / płótno,
81 x 116 cm
sygn. i dat. p.d.: Jul. Narzyński 71.

Juliusz Narzyński w 1959 r. ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni prof. Artura Nachta-Samborskiego. Od 1973 roku kierował pracownią malarstwa w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Łodzi (obecnie ASP w Łodzi).

Wielokrotnie prezentował swoje prace w Galerii Sztuki Współczesnej w Warszawie (1965, 1966, 1968, 1970), której był kuratorem w latach 1967–1973.  Jego prace znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych oraz publicznych. W tym między innymi w Muzeum Narodowym w Warszawie, w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie,  Muzeum Narodowym w Poznaniu, czy w Muzeum Narodowym w Kielcach. Był laureatem m.in. II Nagrody na II Biennale Sztuki w Iglesias (1963), Nagrody Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida (1969) oraz był stypendystą Rządu Holenderskiego (1970).

Krytycy uznają malarstwo Juliusza Narzyńskiego za nadrealistyczne, pełne barw i symboli. Najczęściej pojawiającym się motywem w jego twórczości są poetyckie pejzaże.

Artysta brał udział w ponad 200 wystawach indywidualnych w kraju oraz za granicą, m. in. w  Galerii Lambert w Paryżu (1971), warszawskiej „Zachęcie” (1972), w białostockim „Arsenale” (1980), Galerii Sztuki BWA w Łodzi (1986), Centrum Sztuki Studio w Warszawie (1987), Bildgalleriet w Varberg (1988), Galerii Sztuki Współczesnej BWA w Olsztynie (1990), Centrum Sztuki Studio w Warszawie (1994), Galerii „Kwadratura Koła” w Toruniu (1996), Galerii „Milano” w Warszawie (1997) oraz Galerii Miejskiej w Łodzi (1999), a także na ponad stu pięćdziesięciu wystawach zbiorowych, w tym: „Pięciu młodych malarzy z Europy Wschodniej” w Galerii Lambert Paryżu (1965), V Biennale Sztuki Młodych w Muzeum Sztuki Współczesnej w Paryżu (1967), Międzynarodowym Festiwalu Sztuki w Edynburgu (1969), Międzynarodowym Salonie Malarstwa w Monte Carlo (1976).