Dachy

olej, płótno; 41 × 34 cm
sygnowany p.g. „J. SIENICKI | 97”, na odwrocie „JACEK | SIENICKI | „DACHY” | olej, płótno | 1997”

Malarz, wieloletni pedagog stołecznej Akademii Sztuk Pięknych. Jacek Sienicki urodził się w 1928 roku w Warszawie, gdzie spędził lata II Wojny Światowej, a także przeżył Powstanie oraz nazistowski obóz przejściowy w Pruszkowie. Po zakończeniu wojny podjął naukę w Liceum Sztuk Plastycznych. W 1948 złożył egzaminy na ASP w Warszawie. Wystawienniczy debiut Sienickiego miał miejsce w 1955 roku podczas słynnej Ogólnopolskiej Wystawy Młodej Plastyki Polskiej „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale, której był jednym z głównych inicjatorów. Wystawa w Arsenale była największą artystyczną manifestacją sprzeciwu wobec doktryny socrealizmu. Już wtedy Sienicki przejawiał, charakterystyczną dla jego twórczości, potrzebę balansowania na granicy abstrakcji i przedstawienia, gdzie najistotniejszą rolę odgrywał kolor i struktura farby. W 1975 roku Pracownię Malarstwa, którą prowadził do 1992 roku. Nigdy nie zrezygnował z roli pedagoga do śmierci prowadząc Pracownię Malarstwa na Wydziale Rzeźby.

Sienicki w swojej pracy skupił się na kilku wątkach, które systematycznie zgłębiał tworząc kontynuowane przez dziesiątki lat serie powtarzających się motywów. Artysta wierzył, że skupienie się na procesie pogłębiana zdolności uchwytywania zjawisk wiedzie do ukształtowania malarskiej i życiowej samoświadomości.  Sienicki szczególne znaczenie nadawał obserwacji powszednich, prawie niedostrzegalnych fenomenów takich jak efemeryczne zjawiska świetlne. Odnotowywał je w najbliższych mu przestrzeniach – w ten sposób powstał m.in cykl widoków wnętrza prywatnej pracowni.

Konstrukcję swoich płócien artysta budował przy pomocy rytmicznych, zdecydowanych pociągnięć pędzla o silnie impastowej fakturze. Kontrastowa struktura farby oraz kierunek jej kładzenia nadają sztuce Sienickiego ekspresyjny charakter. Brak perspektywy oraz jakichkolwiek odniesień do przestrzeni pozwalają sądzić, że w malarstwie Sienickiego chodzi przede wszystkim o impresję, utrwalenie wrażenia danej chwili. Dużą rolę odgrywało także światło – miejsce jego nagromadzenia Sienicki zaznaczał w strukturze farby pozostawiając zdecydowany ślad narzędzi malarskich w nawarstwiającej się substancji. Przestrzeń definiowana jest równoważnie poprzez kolor i gęstość farby. Niezaprzeczalną cechą twórczości Sienickiego jest konsekwencja jego drogi twórczej przejawiająca się w ciągłym doskonaleniu sposobu malarskiej wypowiedzi. Jego twórczość stanowi świadectwo refleksji nad środkami wyrazu będące nieustannym procesem docierania do własnej, świadomej formy postrzegania świata poprzez malarstwo.