Dostał pies i sąsiadka

akryl / płótno
116 x 85 cm
sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: „DOSTAŁ PIES I SĄSIADKA” | MARCIN MACIEJOWSKI 01 r.

wystawiany:

• Dobrze, In ordnung. Der Mench in Postkünsterleischen Zeiten, Kunstbuero, Kunsthalle 8, Futuregarden Artclub, Wien, 9.06.2002-1.06.2002; Kulturzentrum bei den Minoriten, Graz, 7.06-30.06.2002

Malarz i rysownik. Urodzony 14 czerwca 1974 roku w Babicach k. Krakowa, mieszka w Krakowie. Współtwórca słynnej Grupy Ładnie. Studiował na Wydziale Architektury tamtejszej Politechniki, a następnie na Wydziale Grafiki krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom w pracowni plakatu prof. Piotra Kuncego uzyskał w roku 2001. Uznawany za jednego z najciekawszych artystów swojego pokolenia.

W latach 1995-2001 wspólnie z m.in. Wilhelmem Sasnalem i Rafałem Bujnowskim współtworzył Grupę Ładnie oraz założył i redagował związane z nią wydawnictwo, artzin „Słynne Pismo we Wtorek”. Jego figuratywne malarstwo na ogół przybiera charakter ironicznego komentarza bieżących wydarzeń zarówno ze świata polityki, jak i popkultury. Uproszczony, syntetyczny realizm przywodzi na myśl estetykę plakatu czy komiksu. Bryłowato malowane postacie, zwłaszcza portretowani przez artystę celebryci, często pozbawieni są rysów twarzy. Maciejowski w ramach jednego płótna chętnie zestawia pozornie odległe od siebie scenki, urywki z codziennego życia i przekazów medialnych, w absurdalne quasi-narracyjne ciągi, opatrzone jakby wyrwanymi z kontekstu podpisami. Sposób zakomponowania kadrów wskazuje na wyraźne pokrewieństwo z medium fotografii (także amatorskiej) i filmu. Podobnie jak inni członkowie Grupy Ładnie, którzy dla swoich działań ukuli pojęcie „sztuki sprzedajnej”, Marcin Maciejowski balansuje w swoich pracach na granicy kiczu i komercji, które u progu nowego tysiąclecia stanowić miały formę artystycznej reakcji na coraz bardziej „zadomowiony” w Polsce kapitalizm.

„Maciejowski, podobnie jak pozostali członkowie Grupy Ładnie, z właściwą sobie bezpretensjonalnością podchodzi do nowych realiów. Staje się obserwatorem współczesności – zarówno banalnej, jak i oficjalnej, w naturalny sposób rezygnuje z oglądu świata na rzecz jego wizerunków, które kolekcjonuje bez natarczywego przymusu ogarnięcia całości i zrozumienia jej. Dla Maciejowskiego – obserwatora nie jest istotny własny, rozpoznawalny styl malarski, artysta roztapia się w tym, co widzi. Indywidualizm i oryginalność ujawnia się w dokonywanych przez niego wyborach (…) W pokoleniu Maciejowskiego więcej jest akceptacji rzeczywistości, a postrzegane z przymrużeniem oka mankamenty nie mącą zadowolenia”*.

*M. Świca, [bez tytułu – wstęp do katalogu], w: Tak jest. Marcin Maciejowski, katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Krakowie, 26 marca – 23 maja 2010, red. L. Danilczyk, B. Leszczyńska-Cyganik, Kraków 2010, s. 7.