Dzban z petuniami i różą

olej, płótno

46,5 × 38,5 cm

na odwrociu pieczęć: „WŁADYSŁAW ŚLEWIŃSKI | ze spuścizny | POŚMIERTNEJ”, odręcznie: „E. Ślewińska”

wystawiany:
• Wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Warszawie, 1983, nr. kat. 141.

reprodukowany:
• W. Jaworska, Władysław Ślewiński, Warszawa, 1991, s. 93.
• katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Warszawie, red. W. Jaworska, Warszawa, 1983, il. 121, s.

proweniencja:
• kolekcja Eugenii Ślewińskiej, Paryż
• kolekcja rodziny Primel, Paryż
• kolekcja Marie Louise Lagrange, Tours
• kolekcja A.G Altschul, Nowy Jork

Jeden z najwybitniejszych polskich postimpresjonistów silnie związany z Paulem Gauguinem i szkołą z Pont Aven.

Największy wpływ na sztukę Ślewińskiego miał wyjazd do Paryża w 1888 roku, kiedy to artysta uciekał przed wierzycielami po bankructwie odziedziczonego majątku w Pilaszkowicach. Tam podjął naukę malarstwa w prestiżowej w Académie Julian, po czym przez blisko dwa lata studiował w Académie Colarossi. Już na początku swojego pobytu w Paryżu poznał Gauguina wspólnie z którym odwiedzał restaurację Chez Madame Charlotte, gdzie gromadziła się artystyczna elita miasta. Tam Ślewiński poznał założenia postimpresjonistycznej teorii Gauguina określanej mianem syntetyzmu. W latach 1889-1896 był członkiem artystycznej kolonii w Pont Aven skupionej wokół twórcy estetyki cloisonizmu.

W 1897 wstąpił do nowo założonego w Krakowie Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” skupiającego najwybitniejszych polskich twórców. W Zakopanem nawiązał kontakty z miejscową elitą intelektualną m.in. Stanisławem Witkiewiczem i Leopoldem Staffem. Jego sztuka miała silny wpływ na kształtującą się postawę artystyczną Stanisława Ignacego Witkiewicza. W 1908 roku malarz objął stanowisko profesora w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych., z którego w krótkim czasie zrezygnował na rzecz otwarcia własnej pracowni przy ul. Polnej. Swoich uczniów zabierał na plenery malarskie w Poroninie i Kazimierzu Dolnym. W 1910 ponownie opuścił Polskę i osiadł na stałe w Bretanii, gdzie częstymi gośćmi byli m.in. Witkacy czy Tadeusz Makowski.

Sztukę Władysława Ślewińskiego ukształtował krąg oddziaływania szkoły w Pont Aven, choć założenia syntetyzmu przejął tylko w pewnym stopniu tworząc własną, oryginalną formułę obrazowania. Od Gauguina artysta przyjął ideę prymitywizmu, sztuki sięgającej w egzotyczne, marginalne obszary cywilizacyjne w poszukiwaniu autentycznego wyrazu i symbolicznych sensów. Według Władysławy Jaworskiej, monografistki Ślewińskiego, artysta najpełniej objawił swój malarski kunszt w martwej naturze i kwiatach, a jego zasługą jest wprowadzenie do malarstwa polskiego martwej natury jako równoprawnej z obrazowaniem innego rodzaju.

Ślewiński malarskie formy wydobywał za pomocą płaskiej plamy barwnej obwiedzionej miękkim, wyrazistym konturem zachowując przy tym subtelny modelunek walorowy. Kształty syntetyzował skupiając się na esencjonalnych cechach przedmiotów i pejzaży. Prostota jednak nie ujmuje wyjątkowym walorom dekoracyjnym jego malarstwa.