Fragment

drut mosiężny, drut miedziany, pleksi, przeplot
11 x 32 x 18 cm (rzeźba)
3 x 30 x 30 cm (podstawa)

Małgorzata Wyszogrodzka-Trzcianka urodziła się w Łodzi i z tym miastem związała swoją karierę artystyczną. W latach 1968-1974 studiowała na Wydziale Ubioru i Tkaniny PWSSP w Łodzi, po obronie dyplomu pracowała na macierzystej uczeni w Katedrze Dziewiarstwa (do 2003 roku), była kierownikiem Pracowni Podstaw Projektowania, a w 2005 roku otrzymała tytuł profesora zwyczajnego w Katedrze Wzornictwa na Wydziale Wzornictwa i Architektury Wnętrz łódzkiej ASP. Organizowała (1997), a następnie kierowała aż do 2005 roku Wyższym Studium Projektowania Dzianin i Ubiorów Dziewiarskich (od 2000 roku – Kolegium Mody, Specjalność Projektowanie Dziewiarstwa). W roku 1999 przebywała (przez 3 miesiące) jako Visiting Research Scholar w University of California, Davis, USA.

Jako twórca uprawia dyscyplinę, która w świadomości odbiorców jest wciąż silnie obciążona tradycją sztuki użytkowej. W skład uprawianych przez artystkę działalności twórczej wchodzą: wzornictwo przemysłowe, dzianina, tkanina unikatowa, realizacja obiektów z wikliny. Za przedmiot swoich szczególnych zainteresowań wybrała dzianinę; w swoich pracach ukazuje ogromne możliwości tej techniki, zaprzecza naszym wyobrażeniom o niej, rozszerza i modyfikuje jej znaczenie. Wciąż poszukuje nowych rozwiązań, które pozwalają jej na  wyrwanie się z rygorów warsztatu tkackiego.

Twórczość Małgorzaty Wyszogrodzkiej cechuje wielotworzywowość. Prace są czymś pośrednim pomiędzy rzeźbą, tkaniną a malarstwem. Ważnymi elementami kompozycji są rytm, faktura, wrażenia światłocieniowe. Z resztą ostateczny efekt w dużej mierze zależy od światła, które dla artystki jest bardzo istotnym tworzywem, nie zaledwie towarzyszącym, lecz wliczonym w całość kompozycji.

O swoich pracach z ostatnich lat artystka mówi: „Mimo zmiany materii z której tworzę – włókno na drut mosiężny – pozostaję wierna swoim poszukiwaniom artystycznym – strukturom linearnym w przestrzeni”[1].

Prace Małgorzaty Wyszogrodzkiej to abstrakcyjne, ulotne struktury, zapładniające wyobraźnię odbiorcy swą formą i wywoływanym nastrojem. Inspirują, stając się źródłem rozmaitych uczuć i emocji.

Jej obiekty znajdują się w zbiorach m.in. Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Muzeum Rzemiosła w Krośnie, Stołecznego Biura Wystaw Artystycznych, miasta Magdeburg w Niemczech.

[1] Katalog wystawy OPERA APERTA – DZIEŁO OTWARTE, red. Dominika Pawełczyk, Miejska Galeria Sztuki w Łodzi, Łódź 2020 s. 59.