Gitara

Proweniencja:

• Kolekcja Chester Dale, Waszyngton
• Kolekcja J. Wanamaker, Waszyngton
• Gres Gallery, Nowy Jork, Waszyngton

Kubistyczna formuła obrazowania Marcoussisa uległa przeobrażeniu w latach 1920–1924, gdy idąc tropem Picassa, artysta uprościł kompozycję dbając zarazem o warsztatową perfekcję rysunku. Zarówno postać ludzka, jak i elementy przedmiotowe określone zostały wyrazistym konturem. Istotną rolę odgrywały relacje przestrzenne pomiędzy nachodzącymi na siebie i przenikającymi się płaszczyznami o jednorodnej kolorystyce.

Po wojennej przerwie Marcoussis stworzył serię gwaszy. Ostre geometryczne formy współgrają tu z formami organicznymi. Obrazy utrzymane w ciepłej tonacji walorowych brązów skontrastowanych, co charakterystyczne dla Marcoussisa, z zimnymi szarobłękitnymi partiami. Różnorodność faktur artysta uzyskiwał poprzez świadome zaznaczenie śladu duktu pędzla oraz rzeźbiarskiego wydrapywania wzorów w mokrej farbie.

Okres 20-lecia międzywojennego w twórczości artysty to czas eksperymentów kolorystycznych. Stanowią one jeden z ważniejszych wyznaczników oryginalności stylu artysty. Klasyczny kubizm na ogół operował zgaszoną paletą barw, Marcoussis natomiast chętnie wykorzystywał intensywne, kontrastowe barwy.