Kobieta przy stole

olej, węgiel, deska; 61 × 33,5 cm
sygnowany l.d. „l. gottlieb”

Leopold Gottlieb – malarz, grafik i rysownik żydowskiego pochodzenia; prywatnie  najmłodszy brat innego słynnego malarza, Maurycego Gottlieba. W latach 1896-1902 kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jacka Malczewskiego i Teodora Axentowicza. W 1903 roku kontynuował naukę w Paryżu, zaś rok później przeprowadził się do Paryża. Był pomysłodawcą powstania w 1905 krakowskiej Grupy Pięciu, w skład której weszli także Wlastimil Hofman, Mieczysław Jakimowicz, Jan Rembowski i Witold Wojtkiewicz. Grupa wspólnie wystawiała swoje prace m.in. w Berlinie, Wiedniu, Warszawie, Krakowie i Lwowie. Sam Gottlieb wystawiał swoje obrazy podczas paryskich Salonów, Jesiennego i Niezależnych, oraz Société Nationale des Beaux Artes i Tuileries. Brał także udział w wystawach organizowanych przez wiedeńską Secesję. W Paryżu obracał się w kręgu artystów i krytyków Montparnasse’u, przyjaźnił się m.in. z Melą Muter. W latach 1917-1919 wystawiał swoje prace razem z grupą Ekspresjonistów Polskich, przemianowaną później na Formistów. Po zakończeniu I wojny światowej artysta zamieszkał w Polsce, ale przed rokiem 1920 przeniósł się Wiednia, a następnie do Niemiec. W latach 1929 i 1930 wystawiał razem z twórcami zrzeszonymi w Stowarzyszeniu Artystów Polskich „Rytm”.

W początkowym okresie twórczości Leopold Gottlieb czerpał ze stylistyki młodopolskiej; operował subtelnie modulowaną plamą barwną obwiedzioną miękkim, płynnym konturem. Portretowane przez niego osoby (m.in. Jan Kasprowicz czy Stefan Żeromski) zyskiwały w jego ujęciu dekadencką melancholię. Swoich modeli umieszczał na ogół w płytkiej, zawężonej przestrzeni obrazowej na neutralnym tle. W późniejszych latach często sięgał do repertuaru tematów biblijnych. Począwszy od roku 1927 Gottlieb radykalnie zawęził kolorystykę do kilku tonów podstawowych, jasnych błękitów, różów i brązów; odcienie masy perłowej wzbogacał akcentami bieli.