Kompozycja

Jerzy Tchórzewski (1928-1999) – malarz, grafik, pedagog, animator życia artystycznego. W czasach II Wojny Światowej był żołnierzem Armii Krajowej (1943-1944). Po zakończeniu działań wojennych rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1946-1951). Związał się z kręgiem Grupy Krakowskiej. Od 1959 współpracował również z międzynarodowym ruchem PHASES, grupującym artystów o orientacji surrealistycznej. Debiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49. Po studiach przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1954 podjął pracę pedagogiczną w Akademii Sztuk Pięknych. Prowadził pracownię malarstwa na Wydziale Grafiki. W 1987 uzyskał tytuł profesora.

Zainteresowanie Tchórzewskiego kieruje się w stronę abstrakcyjnych wizji kosmicznych kataklizmów, wulkanicznych erupcji i eksplodujących gwiazd. Ich mrok rozdzierały poszarpane linie błyskawic, spływającej lawy czy elektrycznych wyładowań. Niekiedy w kompozycjach pojawiały się kształty ludzkie i zwierzęce, przywodzące na myśl mity o powstaniu świata. Artysta dodatkowo komplikował fakturę obrazów, wykorzystując m.in. właściwości nierównego schnięcia warstw farby, a w przypadku gwaszy – efekty zmiętego papieru. Równolegle z malarstwem od końca lat 40. tworzył monotypie, a w latach 60. również linoryty na ręcznie malowanych papierach. Od końca lat 70. Tchórzewski podejmował chętnie tematykę religijną. W obrazach tego nurtu, respektując tradycyjne rozwiązania kompozycyjne, stosował wszystkie niezwykłe efekty formy, faktury i kolorystyki, wypracowane w poprzednich okresach. Czyni to zeń jednego z najbardziej odkrywczych malarzy podejmujących współcześnie tematykę sakralną.