Kompozycja abstrakcyjna

tusz, papier; 42×30cm (w świetle passe-partout)

sygnowany  p.d. 66

na odwrociu pieczątka potwierdzająca niepodleganie wywozowi za granicę wystawiona przez Muzeum Narodowego w Warszawie

Zdecydowaną większość dzieła Opałki stanowią unikatowe instalacje, które w specyficzny sposób poruszają temat przemijającego czasu. Od początku lat 70. Opałka wdrożył do swojej sztuki trwałą i systematyczną metodę, którą określił mianem idei progresywnego liczenia. Od tego czasu tworzył wyłącznie obrazy i rysunki wypełnione linearnymi kompozycjami liczb. Każda z nich była wykonana białym pigmentem na szarym tle. Odcień tła za każdym razem był o 1% jaśniejszy od poprzedniego. Część wizualną (uzupełnioną dodatkowo o fotograficzne autoportrety) Opałka uzupełniał o fonię (używając własnego głosu odliczającego kolejne liczby). Dodatkowo artysta często wypowiadał się na temat swojego życiowego projektu. Celem działania Opałki miało być zobrazowanie mijającego czasu, a także całkowite zespolenie sztuki z życiem.

Zanim Opałka poświęcił się Obrazom liczonym na przełomie lat 50. i 60. był zainteresowany malarstwem materii tworząc monochromatyczne obrazy o wyraźnie zaznaczonej fakturze. Równocześnie wykonywał rysunki tuszem tworząc silnie zgeometryzowane kompozycje. Jego droga twórcza była naznaczona świadomym poszukiwaniem własnej, niezależnej idei twórczej.