Luiza

Jerzy Kałucki (ur. 1931) – malarz, scenograf i pedagog. Studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie odbył w latach 1951-1957 na Wydziale Scenografii. Debiutował w 1958 roku. Zawód scenografa wykonywał do 1981 roku pracując dla teatrów i telewizji. Równolegle uprawia malarstwo.

Kałucki jest związany z środowiskiem krakowskim. Należał do Grupy Krakowskiej (formalnie jej członkiem został w 1976 roku). Jego pierwsza wystawa indywidualna odbyła się w Galerii Krzysztofory w 1963 roku. Artystę niezmiennie interesują problemy z pogranicza plastyki i metafizyki, dla których szuka rozwiązań tworząc przemyślane kompozycje. Używa różnych mediów, przede wszystkim jest to malarstwo, ale także grafika, rysunek czy instalacje przestrzenne.

Działania Jerzego Kałuckiego charakteryzuje matematyczna precyzja. Podstawowym elementem jego prac jest łuk. Kształt ten, w połączeniu z ascetycznymi środkami plastycznymi (płaska plama barwna, zrównoważona konstrukcja), służy artyście jako moduł do budowania filozoficzno-konceptualnych kompozycji. Malarz poddaje nieustannej dezintegracji okrąg – symbol absolutu, nieskończoności, wewnętrznej harmonii. Kałucki sprawia, że kształt doskonały staje się jedynie fragmentem samego siebie, po czym na powrót składa go w kolejną formę: harmonijną kompozycję łuków i koloru. Rozpad matematycznej doskonałości prowadzi do powstania geometrycznej harmonii wewnątrz obrazu. Kałucki w nieprzerwanym procesie zdaje się poszukiwać relacji pomiędzy porządkiem i chaosem, kolorem i formą, przestrzenią i ruchem. Metafizyka twórczości Kałuckiego objawia się w budowaniu opartych na geometrii stanów pomiędzy, które generują napięcie w obrazie.

Jerzy Kałucki w latach 1981-2003 prowadził Pracownię Malarstwa na ASP w Poznaniu. Jest laureatem nagrody im. Jana Cybisa za rok 2005. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, Poznaniu, Warszawie i Wrocławiu, a także w kolekcjach zagranicznych.