Martwa natura z owocami

olej / płótno

114,3 × 87,5 cm (w świetle oprawy)

sygnowany i datowany p.d.: Eugeniusz Geppert 1974

na odwrociu naklejka wystawiennicza Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie „Pałacu Sztuki” 1974 r. z opisem pracy

Twórczość Gepperta, usytuowana pomiędzy tradycyjnym a nowoczesnym rozumieniem piękna i sztuki, jest przede wszystkim obszarem indywidualnych poszukiwań artysty, próbującego wyrazić za pomocą podstawowych środków malarskich bogactwo osobistych przeżyć, a także stworzyć własny, w dużej mierze odrębny kanon estetyczny*.

Prezentowana martwa natura nosi cechy typowe dla twórczości artysty z lat 70., kiedy to chętnie stosował on efekty przenikania się wielobarwnego tła i półprzezroczystych, pierwszoplanowych motywów. Tło kompozycji faluje płynnie zmieniającymi się odcieniami błękitu, szarości i czerni. Niemal przezroczyste przedmioty zaznaczone są jedynie subtelną, czarną linią konturową. Artysta wprowadził do prezentowanego obrazu także formy czysto abstrakcyjne w postaci pionowych i poziomych pasów, porządkujących kompozycję poprzez ramowanie centralnej martwej natury. Obecność tych barwnych, przenikających się prostokątów świadczą o przyswojeniu i przetworzeniu przez Gepperta osiągnięć abstrakcji geometrycznej. Praca ta stanowi dość nieśmiałą próbę „unowocześnienia” tradycji kolorystycznej poprzez adaptację najlepszych aspektów twórczości Raoula Dufy’ego i przedstawicieli przedwojennej abstrakcji geometrycznej.

* D. Kowalewska, Eugeniusz Geppert – W nierzeczywistość: twórczość Eugeniusza Gepperta po 1945 roku, Wrocław 2013, s. 71.

Eugeniusz Geppert (Lwów 4 IX 1890 – Wrocław 13 I 1979): przedstawiciel koloryzmu i abstrakcji aluzyjnej. Studiował w latach 1912–14 i 1918–1920 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jacka Malczewskiego i Stanisława Dębickiego. Dyplom uzyskał w 1920 roku. W latach 1925–1927 jako stypendysta Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków przebywał w Paryżu, dokąd i później wielokrotnie wyjeżdżał. W 1928 wrócił do kraju i zamieszkał w Krakowie. Należał do grup „Zwornik” i „Nowa Generacja”. Był również członkiem redakcji „Głosu Plastyków”, organu ZZPAP. Po wojnie osiadł na stałe we Wrocławiu, gdzie został profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych. Zaprojektował – wykonane przez uczniów z PWSSP – mozaiki do sklepu i restauracji stołecznej Centrali Rybnej. W 1962 był współzałożycielem ugrupowania plastyków, tzw. „Szkoły Wrocławskiej”. Jednym z ulubionych motywów jego malarstwa byli jeźdźcy konni, przedstawiani tak w scenach historycznych, jak i współczesnych. Artysta nawiązywał tu do całej tradycji polskiego malarstwa, w szczególności do obrazów Juliusza i Wojciecha Kossaków oraz Piotra Michałowskiego. Malował także pejzaże, martwe natury i akty. Z czasem ciemna tonacja jego płócien uległa rozjaśnieniu, a kompozycja obrazów swoistej dekoracyjnej stylizacji w duchu malarstwa francuskiego. Artysta brał udział w licznych wystawach – w okresie międzywojennym, podczas pobytu w Paryżu kilkakrotnie wystawiał na Salonie Jesiennym i w paryskich galeriach, później wielokrotnie w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie i Lwowie oraz w Instytucie Propagandy Sztuki i Salonie Garlińskiego w Warszawie. Aktywnie wystawiał również w okresie powojennym.