Obraz matki Whistlera

Rafał Bujnowski to artysta wyrażający się w wielu obszarach twórczości: w malarstwie, grafice, ale też tworzy filmy wideo, instalacje oraz akcje artystyczne. Początkowo, w latach 1993- 1995 studiował architekturę na Politechnice Krakowskiej, a od 1995 do 2000 roku grafikę na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Już na studiach (lata 1995-2001) zaangażował się w działalność Grupy Ładnie, którą współtworzył. Kierował wtedy także artystyczną manufakturą, w której odbywała się produkcja T-shirtów opatrzonych konceptualnymi napisami (najbardziej rozpoznawalna była koszulka wykonana w 2000 roku, na której widniał napis „Nie interesuję się sztuką”). Już wtedy ujawniła się fascynacja artysty seryjnością, powielalnością i produkcją i jest często obecny motyw w jego twórczości. Bujnowski był również redaktorem „Słynnego Pisma we Wtorek”, a w latach 1998-2001 stworzył w Krakowie szczególnego rodzaju przestrzeń ekspozycyjną nazwaną przez niego Galerią Otwartą. Udostępniał wtedy zaproszonym przez siebie artystom powierzchnię bilbordów rozmieszczonych w przestrzeni miasta. Został wyróżniony w 2005 roku międzynarodową nagrodą artystyczną Europas Zukunft. Pokazywał swoje prace zarówno w Polsce jak i na licznych wystawach zagranicznych. Aktualnie związany jest z warszawską Galerią Raster.

Praca Rafała Bujnowskiego Obraz matki Whistlera jest inspirowana obrazem Jamesa McNeilla Whistlera pt. Aranżacja szarości i czerni nr 1: matka artysty (ang. Arrangement in Grey and Black No. 1: The Artist’s Mother), znanym również pod potocznym tytułem jako Matka Whistlera (Whistler’s Mother). Olejny obraz amerykańskiego twórcy został namalowany w 1871 i znajduje się w zbiorach Musée d’Orsay. Praca Rafała Bujnowskiego jest kopią pejzażu wiszącego w tle oryginalnego dzieła Whistlera i dzięki temu zabiegowi obraz zyskał „dodatkowe życie” i sam stał się samodzielnym dziełem. Obiekt został namalowany w edycji 50 autorskich egzemplarzy różniących się między sobą; inne egzemplarze pracy znajdują się m. in. w kolekcji Zachęty Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie czy Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie. Kompozycję obrazu buduje kilka schematycznych pociągnięć pędzla, całość utrzymana jest w stonowanej, monochromatycznej kolorystyce. W sztuce Bujnowskiego sam proces, czynność malowania podlega konceptualizacji, a obraz – produkt końcowy – traktowany jest najczęściej jako materialny przedmiot, w efekcie dekonstrukcja malarstwa staje się afirmacją i przetwarzaniem jego podstawowych cech fizycznych, jak również ich ponownym obnażeniem czy uświadomieniem sobie ich obecności. Artysta podnosi problem użyteczności malarstwa oraz tzw. pospolitych gustów sztuki. Praca jest przykładem działań artysty w obszarze konceptualizmu i zagadnień metasztuki.