Partytura do baletu Sokrates XXXIX

olej, ołówek / płótno
73 × 100 cm
sygnowany, opisany i datowany na odwrociu: WŁODZIMIERZ PAWLAK | PARTYTURA DO BALETU XXXIX | SOKRATES A | 73 × 100 | 2004

Reprodukowany:

• A. Michalak, Przyczynek do dyskusji – jak stworzyć regionalną kolekcję „Znaki czasu”?, Toruń 2006, s. 25

Włodzimierz Pawlak studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1980–1985, dyplom uzyskał w pracowni Rajmunda Ziemskiego. Z poznaną tam piątką artystów – Markiem Sobczykiem, Ryszardem Grzybem, Jarosławem Modzelewskim, Pawłem Kowalewskim i Ryszardem Woźniakiem – utworzył w 1982 roku formację Gruppa, uprawiającą zaangażowaną politycznie, ekspresyjną sztukę spod znaku tzw. Nowych Dzikich. Od 1984 roku wydawali wspólnie pismo „Oj dobrze już”. Dwa lata później Pawlak zaczął pracować na macierzystej uczelni. Prace z początku lat 80. charakteryzują się silnymi odwołaniami do sytuacji społeczno-politycznej w Polsce. W późniejszym okresie Pawlak rozpoczął badania formalne oraz refleksję teoretyczną nad tradycją awangardową. W swoich realizacjach budował dialog z Władysławem Strzemińskim, Kazimierzem Malewiczem i Romanem Opałką.

W prezentowanej pracy Włodzimierza Pawlaka doskonale widać inspiracje action-paintingiem, informelem i dynamicznym malarstwem gestu. W cyklu, z którego pochodzi „Partytura” artysta tworzy wizualne notatki, będące odbiciem jego emocjonalnych przeżyć, powstałych pod wpływem słuchania muzyki. Wspólnym elementem dla wszystkich kompozycji ze wspomnianej serii jest delikatnie zaznaczony na płótnie zapis pięciolinii, na kanwie którego pojawiają się nieregularne, fakturowo zaznaczone plamy koloru. Cykl powstawał w latach 2002–2008 – charakteryzuje się formalną spójnością i powtarzalnością motywów. Najczęściej odczytywany jest jako synestezyjna próba transkrypcji muzyki na język form wizualnych lub realizowany w określony czasie proces zapisu afektu, wzbudzonego przez muzykę.