fbpx
×

Pejzaż 3/67

nr katalogowy: 16

Ziemski Rajmund

(1930–2005)

Pejzaż 3/67
1967

Estymacja:

60 000–80 000 PLN

olej, płótno

135 × 95 cm

opisany na odwrocie: „RAJMUND ZIEMSKI | PEJZAŻ 3/67 | 135 × 95 | 1967”


Sztuka Rajmunda Ziemskiego wywodzi się z tradycji malarstwa materii oraz koloryzmu. Przez całe życie związany był z warszawską Akademią Sztuk Pięknych. Od początku studiów w 1949 roku w pracowni Artura Nachta-Samborskiego, poprzez asystenturę u Jana Cybisa, po okres, w którym prowadził Pracownię Malarstwa na Wydziale Architektury Wnętrz współtworzył uczelnię oraz miał wpływ na proces dydaktyczny. Był zaangażowanym pedagogiem, który tworzył w swojej pracowni atmosferę twórczego napięcia czym zasłużył na popularność wśród studentów.

Malarz należał do pokolenia artystów, które debiutowało w warszawskim Arsenale na słynnej Wystawie Młodej Plastyki w 1955 roku, tym samym stając się częścią dynamicznych zmian w polskiej plastyce. W latach 60. XX wieku awangarda malarska wzięła głęboki oddech po okresie wymuszonej figuracji narzuconej przez doktrynę socrealizmu. Ziemski był jednym z tych artystów, który z pełnym oddaniem poświęcił się badaniu możliwości malarskiej materii. Poszukiwania doprowadziły go do wypracowania własnej formuły malarstwa – pejzażu metaforycznego.

Niewątpliwie ostateczny wpływ na twórczość Ziemskiego miały tendencje dominujące w okresie, w którym dojrzewał jako artysta, mianowicie informel. Począwszy od końca lat 50. Uprawiał malarstwo właśnie w tym typie, co uczyniło z niego jednego z najbardziej zdecydowanych reprezentantów tego kierunku. Ogromną rolę w malarstwie Ziemskiego odgrywała barwa, którą operował z dużą swobodą i odwagą. W drugiej połowie lat 60. zrezygnował z intensywnego koloru na rzecz strzępiastej plamy o różnej strukturze skupiając się przede wszystkim na jej możliwościach ekspresyjnych.

Z tego okresu pochodzi Pejzaż 3/67 – artysta odważnie zestawia tu gładko malowane partie płótna z liszajowatymi, chropowatymi naroślami grubo kładzionej farby. Dzięki tym zabiegom Ziemski osiągnął niepokojący efekt drapieżności i kościstości formy. Struktura farby na prezentowanym obrazie przypomina szkielet rozkładającego się zwierzęcia. Forma jest mroczna i niepokojąca, jednak jednocześnie piękna i pociągająca w swojej strukturze. Podobnym kunsztem materii charakteryzowały się obrazy m.in. Jacka Sempolińskiego czy Jerzego Tchórzewskiego.

Płótna Ziemskiego, tak samo w każdym okresie jego twórczości, stawały się krajobrazami wewnętrznymi, odbiciem marzeń, snów, emocji czy indywidualnych niepokojów artysty często przybierając silnie dramatyczną formę.

W 1979 r. malarz został laureatem Nagrody im. Jana Cybisa.  Ziemski miał wiele wystaw indywidualnych w Polsce i zagranicą (m.in. Waszyngton, Bruksela, Wiedeń, Garrel).