Postać

tusz, kolaż / papier

22 × 16 cm (w świetle oprawy)

32,5 × 26,5 cm (w oprawie)

sygnowany śr.d.: E. Markowski [nieczytelne]

Eugeniusz Markowski – malarz, uczeń Tadeusza Pruszkowskiego. Jego rozpoczynającą się karierę scenografa przerwał wybuch II wojny światowej. We wrześniu 1939 roku Markowski wyjechał do Włoch. Przez wiele lat pracował jako dziennikarz i dyplomata. Wówczas malował rzadko, niemal całkowicie poświęcając się polityce. Do Polski wrócił w 1955 roku – dopiero wówczas powrócił do aktywnej działalności artystycznej. Zajmował się malarstwem, rysunkiem, grafiką oraz scenografią. Od 1969 wykładał na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Markowskiego interesował przede wszystkim człowiek targany przez różnorodne emocje. Jego dzieła są silnie ekspresyjne, „dzikie”, przez co określany bywa przez krytyków prekursorem Nowej Figuracji. Postaci ludzkie, często upodobnione do zwierząt lub mocno zdeformowane, są traktowane przez artystę z ironią i nieraz brutalnie ośmieszane. Groteskowi i zniekształceni stają się emanacją ciemnej stronty ludzkiej egzystencji. Owa krytyczno-prześmiewcza postawa autora zdeterminowała niemal całą jego twórczość. Eugeniusz Markowski stawia ostrą diagnozę rzeczywistości, w myśl tego, że – jak sam mówił – zawsze najbardziej interesował go człowiek ze swoimi odwiecznymi słabościami.