nr katalogowy: 5
Estymacja:
380 000–480 000 PLNCena wylicytowana:
280 000 * PLNolej / płótno
59,9 × 80,8 cm
sygnowany p.d.: marcoussis 30
Proweniencja:
Ludwik Markus w Paryżu znalazł się w 1903 roku. Osiedlił się na Montparnassie – dzielnicy skupiającej najbardziej aktywną bohemę artystyczną. Szybko wszedł także w krąg artystów rezydujących na Montmartrze. W twórczości Markusa z tego okresu wyraźnie zaznaczyły się wpływy impresjonizmu oraz fowizmu. Pierwsze lata w Paryżu doprowadziły artystę do silnego kryzysu twórczego, w efekcie którego porzucił twórczość malarską na 3 lata. Dopiero w 1910 roku, w cyrku na skraju Montmartre’u, Markus poznał poetę i teoretyka sztuki Guillaume Apollinaire’a. Dzięki temu spotkaniu wszedł w krąg artystów poszukujących nowej drogi obrazowania. Wkrótce, wraz z Picassem i Braque’em, Markus należał do ścisłego grona twórców nowego awangardowego nurtu – kubizmu, który uznawany jest za jedną z najważ- niejszych rewolucji w historii sztuki. Apollinaire’owi zawdzięczał także swoje nowe francuskie nazwisko – Louis Marcoussis.
W latach 1914–1919 Marcoussis zwiesił ponownie swoją twórczość na czas zawieruchy pierwszej wojny światowej. Lata 20. XX wieku to okres budowania przez artystę oryginalnego stylu w ramach twórczej redakcji założeń kubizmu analitycznego. Podobnie jak u Picassa czy Braque’a rekwizyty prac Marcoussisa stanowiły przedmioty codziennego użytku: karty do gry, gazety, naczynia oraz instrumenty muzyczne, które artysta „rozbierał” na części składowe ukazując je z różnych perspektyw. To, co stanowi o oryginalności stylu Marcoussisa, to szczególne wykorzystanie koloru. Artysta chętnie sięgał po jaskrawe barwy, wibrujące w oku dzięki kontrastowym zestawieniom, różnicy temperatur i intensywności plam. Eksperymenty malarza polegały także na wprowadzaniu do kompozycji dynamiki oraz budowaniu wrażenia ruchu. Służyła temu zróżnicowana faktura, którą uzyskiwał uzupełniając podłoże malarskie o takie elementy, jak skóra czy piasek, a także używając podobrazia o wyraźnie zaznaczonej strukturze.
Kolejny etap w twórczości Marcoussisa przypada na przełom lat 20. i 30., kiedy w jego malarstwie pojawiają się analogie do poetyki włoskiej pittura metafisica, ujawniając pokrewieństwo z artystyczną wizją Giorgia de Chirico. Zmatowiała kolorystyka, poetyckie odniesienia oraz echo symbolizmu wskazują, że poszukiwania plastyczne Marcoussisa skierowały się w stronę surrealizmu zbliżając się do twórczości Paula Klee i Joana Miro, jednak nic nie tracąc z osobliwego, geometrycznego kubistycznego piękna. W 1929 Marcoussis spędzał wakacje w bretońskim Saint-Servan-sur-Mer, następnie rozszerzył swój repertuar o – widoczne na prezentowanej pracy – marynistyczne motywy ikonograficzne.