Projekt do spektaklu „Przedstawiciele władzy”

flamaster, pastel / papier

17 × 26 cm

sygnowany p.d.: t kantor

Tadeusz Kantor (1915 Wielopole Skrzyńskie – 1990 Kraków) – to jeden z najważniejszych polskich twórców awangardowych XX wieku. Był malarzem, rysownikiem, scenografem, reżyserem i teoretykiem sztuki, a także wybitnym reformatorem teatru. Tuż przed wojną, w latach 1934–39 studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowniach Władysława Jarockiego i Karola Frycza. W czasie okupacji założył Podziemny Teatr Niezależny, gdzie wystawił inscenizację „Balladyny” Juliusza Słowackiego (1943) i „Powrotu Odysa” Stanisława Wyspiańskiego (1944). Współtworzył Grupę Młodych Plastyków, a w 1948 roku współorganizował I Wystawę Sztuki Nowoczesnej w Krakowie, najważniejsze wydarzenie artystyczne przed wprowadzeniem doktryny socrealizmu. W 1950 roku, na cztery lata, wycofał się z oficjalnego życia artystycznego, by powrócić do niego w 1955 roku. Założył wówczas (wraz z Marią Jaremą i Kazimierzem Mikulskim) Teatr Cricot 2 – kontynuację przedwojennego Teatru Artystów Cricot, prowadzonego przez Józefa Jaremę. Dwa lata później reaktywował również działającą w latach 30. Grupę Krakowską.

Z Teatrem Cricot 2, bazując na sztukach Stanisława Ignacego Witkiewicza, realizował w kolejnych spektaklach Teatr Autonomiczny („Mątwa”, 1956), Teatr Informel („W małym dworku”, 1961), Teatr Zerowy („Wariat i zakonnica”, 1963), Teatr Happeningowy („Kurka wodna”, 1967), Teatr Niemożliwy („Nadobnisie i koczkodany”, 1973). Wówczas też rozpoczął poszukiwania własnego języka malarskiego – w końcu lat 50. i na początku 60. poddał się automatycznemu zapisowi sztuki informel, która stawała się niezwykle popularna na Zachodzie. Na wystawie w warszawskiej Galerii „Po prostu” i inauguracji Galerii Krzysztofory w Krakowie Kantor po raz pierwszy zaprezentował abstrakcyjne kompozycje, które na stałe zmieniły bieg rodzimej sztuki.