Sopot

olej, płótno

95 × 95 cm

sygnowany p.d. „SOPOT | 1989 | E. DWURNIK”

na odwrocie: „1989 | E. DWURNIK | SOPOT | NR: IX-394 | 1355”

literatura:
• Dwurnik. Spis cykli malarskich, oprac. P. Dwurnik, Warszawa
2001, poz. kat. 394.

tudiował na Wydziale Malarstwa, Wydziale Grafiki oraz Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom obronił w 1970 roku. Przełomowym momentem, w twórczości Dwurnika było zetknięcie się z pracami Nikifora Krynickiego, którego do dziś określa mianem mistrza i główniej inspiracji.

Silnym znakiem rozpoznawczym twórczości Edwarda Dwurnika jest rozpoczęty w 1966 roku i kontynuowany do dziś cykl pejzaży miejskich „Podróże autostopem”. Składają się na niego widziane z lotu ptaka obrazy polskich metropolii o zniekształconych topografiach. Weduty zaludniają postaci – alegorie polskiej rzeczywistości niepozbawione charakterystycznej dla Dwurnika dozy satyry i ironii. Obok wizerunków miast artysta tworzy także portrety typów ludzkich wyłaniających się z codziennej rzeczywistości. Szczególnie rozpoznawalny jest cykl „Sportowcy” powstający od 1972 do 1992 roku. Seria obrazów stanowi prześmiewczy portret polskiego społeczeństwa od gierkowskich czasów dobrobytu na kredyt, po przemiany ustrojowe, aż do pierwszych lat kapitalizmu. Pełen ironii i niedosłowności jest już sam tytuł, bowiem żaden z bohaterów wspomnianych płócien sportowcem nie jest. Przewrotna nazwa nawiązuje do popularnej w PRL najtańszej marki papierosów „Sporty”. Dyscyplina, w której rywalizują (lub po prostu funkcjonują) bohaterowie Dwurnika to sztuka przetrwania w beznadziejnej codzienności. Pod warstwą satyry Dwurnika kryje się wnikliwa obserwacja oraz głęboko ludzkie odbicie społeczeństwa czasów PRL i transformacji.