fbpx
×

Szkice do obrazów (dyptyk)

Pągowska Teresa

(1926–2007)

Szkice do obrazów (dyptyk)
lata 80. XX w.

Obiekt niedostępny

ołówek / papier
42 × 29,5 cm (× 2)
sygnowane, opisane i datowane na odwrociu: TERESA
PĄGOWSKA, SZKICE DO OBRAZÓW, LATA 80-TE, Z KOLEKCJI FILIPA PĄGOWSKIEGO.


Teresa Pągowska – malarka, wykładowczyni akademicka, wybitna indywidualność polskiej powojennej awangardy. W 1951 roku uzyskała dyplom w poznańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych pod kierunkiem prof. Wacława Taranczewskiego. Jako pedagog związana była z Akademiami Sztuk Pięknych kolejno w Gdańsku, Łodzi i Warszawie. W latach 50. brała udział w prestiżowych Ogólnopolskich Wystawach Plastyki oraz przełomowej wystawie „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale (1955). Angażowała się w prace przy Pągowska należała do kręgu tzw. szkoły sopockiej oraz ugrupowań Réalités Nouvelles i Nouvelle Ecole de Paris. W roku 2001 została laureatką nagrody im. Jana Cybisa.

Teresa Pągowska w swojej twórczości, niejako na przekór nowym awangardowym nurtom, deklarowała przywiązanie do tradycyjnych gatunków artystycznych: przede wszystkim malarstwa sztalugowego (olej, tempera, akryl), ponadto tworzyła prace na papierze (akwarela, gwasz), grafiki (serigrafia) oraz kolaże. Formalnie jej twórczość, kształtowana pod wpływem Taranczewskiego i Potworowskiego, wyrastała z polskiego koloryzmu. Po krótkim okresie tworzenia w odgórnie narzuconej estetyce socrealizmu, około roku 1962 malarstwo Pągowskiej zaczęło zmierzać w kierunku ekspresyjnej figuracji spod znaku Antonia Saury czy Francisa Bacona. Wówczas w pracach artystki główną rolę zaczęła odgrywać figura ludzka. Mimo to niektóre cechy nurtu kolorystycznego, takie jak kształtowanie przestrzeni i nastroju dzieła barwą, pozostały obecne w jej pracach do końca. Czerpiąc z tych dwóch tradycji, Pągowska stworzyła swój własny unikalny język malarski.