fbpx
×

Trwoga paniczna

Lach-Lachowicz Natalia (Natalia LL)

(ur. 1937)

Trwoga paniczna
1989

Obiekt niedostępny

2×fotografia analogowa, interwencja na negatywie, vintage print, papier

28,6×29cm każda

egz. 2/3+2 EA

sygnowane na odwrocie: „NATALIA LL | Panic’s Tragedy (odpowiednio: 1 lub 2) | 1989”


 

Natalia Lach-Lachowicz ukończyła studia w 1963 roku w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (dzisiaj Akademia Sztuk Pięknych) we Wrocławiu, a rok później dołączyła do Związku Polskich artystów Fotografików. Jest współzałożycielką grupy PERMAFO oraz galerii i czasopisma o tej samej nazwie – wraz z Andrzejem Lachowiczem, Zbigniewem Dłubakiem i Antonim Dzieduszyckim. Galeria działała w latach 1970–1981 i znacznie przyczyniła się do rozwoju neoawangardy w Polsce. Artystka współpracowała też z Andrzejem Willem i Andrzejem Lachowiczem przy pierwszych edycjach wrocławskiego Międzynarodowego Triennale Rysunku, a w latach 1978–1995 objęła funkcję komisarza, później zaś wiceprzewodniczącej tego wydarzenia. Artystka wzięła udział w wielu ważnych i przełomowych wystawach zbiorowych, jak np.: The World Goes Pop w Tate Modern w Londynie w 2015–2016, Gender Check – Femininity and Masculinity in the Art of Eastern Europe w MUMOK Museum Moderner Kunst Stiftung Ludwig w Wiedniu w 2009–2010 czy Feministische Kunst Internationaal w Haas Gemeentemuseu w Hadze 1979–1980. W 2017 roku miała miejsce wystawa indywidualna artystki: Natalia LL. Sum ergo sum w Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w Toruniu, w 2015 Secretum et Tremor w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, a w 2009 roku Natalia LL: Opera omnia w Muzeum Narodowym we Wrocławiu.

Sztuka Natalii LL jest próbą uchwycenia i pokazania podlegającego ciągłym przemianom systemu, który tworzy rzeczywistość. Artystka za pośrednictwem fotografii (jak również performance’ów dokamerowych zarejestrowanych przez aparat fotograficzny) szuka relacji pomiędzy artystyczną kreacją a refleksją teoretyczną, bada proces twórczy i rolę, jaką odgrywa w nim artystka. Prace z cyklu Trwoga paniczna wchodzą w obręb znacznie większego projektu. Warto podkreślić, że poza fotografią, w skład realizacji wchodzą również malarstwo oraz instalacje. W cyklu przeważają formaty kwadratowe z twarzą ujętą en face, wypełniającą właściwie całą powierzchnię kompozycji. Ze względu na ciasny kadr fotograficznych autoportretów artystki, prace sprawiają wrażenie nadludzkich i monumentalnych. Twarz zostaje wpisana w gąszcz czarnych kresek. Wizerunki artystki, w przeciwieństwie do jej wcześniejszych realizacji, przywodzą na myśl cierpienie i ból. Twórczość Natalii LL w latach osiemdziesiątych wchodzi w rejestry fatalistyczne, skupia się na przemijaniu, destrukcji, okaleczeniu.

„[…] twórczość Natalii LL końca lat 80. jest ze wszech miar pesymistyczna, a nawet pełna grozy istnienia. Między obrazami […] przepływają fluidy rozkładu, przemijania, destrukcji i okaleczania…”.

„Przełom lat 80. i 90. przyniósł zupełnie inną twórczość Natalii LL. Artystka utożsamiana z działaniami akcentującymi ciało młodej, atrakcyjnej kobiety, skupia się na wizerunku twarzy. W kolejnych cyklach wykorzystywała fotograficzne, czarno-białe wizerunki swojej głowy w masce z pończochy zniekształcającej rysy twarzy, często dodatkowo wykrzywionej w grymasie. Ten autoportret przeniesiony na płótno poddany został różnego rodzaju interwencjom malarskim poprzez naniesienie na twarz znaków – na przykład kresek w Trwodze panicznej (1989) czy form geometrycznych w Formach platońskich (1990). Silnie zdeformowane wizerunki można odczytywać w kontekście bardziej ogólnych doświadczeń kobiet, które z racji wieku coraz częściej doświadczają społecznej niewidzialności. Wypowiedzi artystki naprowadzają jednak na jeszcze inny, bardziej osobisty trop interpretacyjny związany z jej chorobą”