(Usta)

Prezentowana praca pochodzi z ostatniego, schyłkowego wręcz okresu twórczości Andrzeja Wróblewskiego. Zarówno [Kaleka], jak i (Usta) wpisują się w charakterystyczny dla tego czasu niepokojący styl wykorzystujący motywy okaleczonych lub zdeformowanych ciał ludzkich, obecnych w wielu realizacjach malarza. W przypadku (Ust) najbardziej charakterystycznym motywem jest fragmentaryzacja ciała – uprzedmiotowionego, pozbawionego kontekstu. Tytułowy motyw sprowadzony jest do niemal abstrakcyjnego kształtu. Artysta potraktował je jako malarskie studium formy, nieco pejzażowe w wyrazie. Jednocześnie są nienaturalnie rozciągnięte, jakby w wymuszonym, fałszywym uśmiechu. Na drugiej stronie tego samego arkusza papieru Wróblewski namalował [Kalekę] – groteskową postać w połowie ludzką, w połowie zbudowaną z abstrakcyjnych kształtów, przypominając w tym bardziej mebel (jak w słynnych „Ukrzesłowieniach”), niż człowieka.