Pablo Picasso jest uznawany za jednego z najwybitniejszych artystów XX wieku. Zajmował się malarstwem, rzeźbą, grafiką oraz ceramiką, wraz z Georges’em Braque’em stworzył nowy prąd w sztuce awangardowej – kubizm. Od najmłodszych lat Pablo ujawniał swój wielki talent malarski i plastyczny. Najpierw kształcił się w Hiszpanii, później w Paryżu, gdzie znaczny wpływ na jego twórczość miało zetknięcie z postimpresjonistami. Prace Picassa z lat 1901–1904 – przynależące do tzw. okresu błękitnego – były utrzymane w melancholijnym kolorycie i ukazywały postaci z najbiedniejszych grup społecznych.

Okres błękitny: Pablo Picasso, Kobieta melancholijna (Femme assise au fichu), 1902, Kolekcja Detroit Institute of Arts

W kolejnych latach twórczość Picassa wkroczyła w tzw. okres różowy. Wówczas artysta malował głównie sceny z życia cyrkowców. Od 1907 roku Picasso, pod wpływem Paula Cézanne’a oraz sztuki iberyjskiej i afrykańskiej, rozpoczął twórcze eksperymenty z geometryzacją i uproszczeniem formy, które – zwłaszcza w słynnych „Pannach z Awinionu” – dały początek kubizmowi. Za manifest kubizmu uważana była premiera utworu scenicznego „Parady” do libretta Jeana Cocteau, do którego muzykę napisał Erik Satie, a scenografię zaprojektował Picasso.

Projekt kostiumów autorstwa Pablo Picassa do „Parady”, Théâtre du Châtelet, Paryż, 18 maja 1917 roku (Statkewicz w roli amerykańskiego menadżera). Fot. Domena publiczna

Między 1917 a 1925 rokiem artysta – pod wpływem fascynacji sztuką włoskiego renesansu i współczesnym malarstwem Carla Carry – tworzył kompozycje zasiedlane przez masywne, klasycyzujące postaci o zwartym, wyrazistym wolumenie. Gdy wybuchła wojna domowa w Hiszpanii, opowiedział się po stronie republikańskiej. W 1937 na zamówienie republikańskiego rządu Hiszpanii namalował słynną „Guernikę”, obraz wystawiony w Pawilonie Hiszpanii na Wystawie Światowej w Paryżu. Okres II wojny światowej spędził w Paryżu. W 1944 roku wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej, po zakończeniu wojny angażując się po stronie ruchów lewicowych i pokojowych. W 1948 roku zamieszkał w tradycyjnej osadzie ceramików – Vallauris. W tym samym roku Picasso przyjechał do Polski, aby wziąć udział w Światowym Kongresie Intelektualistów w Obronie Pokoju we Wrocławiu. Odwiedził wówczas również Warszawę, podarowując Muzeum Narodowemu swoją kolekcję ceramiki, rysunków i barwnych druków. Okres powojennej twórczości Picassa jest bardzo bogaty i wielowątkowy. Artysta chętnie podejmował wówczas dialog z mistrzami europejskiej sztuki dawnej, w twórczy sposób przetwarzając dzieła Cranacha, Courbeta, Delacroix, Maneta i Velázqueza. Eksperymentował ponadto z różnorodnymi technikami graficznymi, w szczególności litografią i linorytem. Samodzielnie wypalał i dekorował naczynia ceramiczne. Pod koniec lat 40. stworzył ceniony cykl litografii „Kobieta w fotelu”, przedstawiający ówczesną towarzyszkę życia artysty, Françoise Gilot.

Pablo Picasso, Kobieta na fotelu (Françoise Gilot) 1949 © Pablo Picasso/Artists Rights Society (ARS), New York, Maurice Aeschimann/ Gagosian Gallery, Kolekcja prywatna

Tematyka wojenna fascynowała Pabla Picassa co najmniej od czasu prac nad słynną „Guerniką”. Motywy wojny i pokoju splotły się w namalowanych w 1952 roku na płytach paździerzowych dekoracjach kaplicy zamkowej w Vallauris. Impulsem do powstania tego intrygującego dzieła były malowidła ukończone rok wcześniej przez Henriego Matisse’a w kaplicy klasztoru dominikanów w Vence. Pragnąc przekształcić zamkową kaplicę w świątynię pokoju, Picasso malował po 10 godzin dzienne w całkowitej izolacji. Praca w zupełnym odosobnieniu była typową dla niego praktyką, stosowaną w przypadku szczególnie ważnych realizacji. W efekcie dwumiesięcznej pracy powstały dwa obrazy zatytułowane „Wojna” i „Pokój”, przed umieszczeniem na stałe w kaplicy zaprezentowane na retrospektywnych wystawach prac artysty zorganizowanych w Rzymie i Mediolanie. Przygotowując się do realizacji tematu, Picasso rozwijał swój język wypowiedzi wizualnej. Między październikiem 1951 a wrześniem 1952 wykonał około 300 szkiców rysunkowych. W tym okresie towarzyszył mu, widując się z Picassem niemal codziennie, młody komunizujący poeta – Claude Roy. Owocem rozmów plastyka i pisarza stała się wydana w 1954 roku książka „La Guerre et la Paix”, bogato ilustrowana pracami Picassa.

Dekoracja kaplicy zamkowej w Vallauris, Źródło: Strona internetowa Côte d’Azur Card

 

Pablo picasso, ilustracja do książki „La guerre et la paix” Claude’a Roya (1954), Fot. oldbooklover.tumblr.com

Najbardziej wyrazistym ucieleśnieniem idei pacyfistycznych w twórczości artysty stał się jednak słynny motyw gołąbka pokoju. Jego pierwszą wersję artysta wykonał w formie litografii w styczniu 1949 roku, zupełnie nie będąc jeszcze świadom przyszłej kariery stworzonego wówczas motywu. Rycinę tę zobaczył Louis Aragon, który poszukiwał wówczas odpowiedniego motywu na plakat zbliżającego się paryskiego Kongresu Pokojowego. Bez wahania wybrał ptaka stworzonego przez Picassa na motyw przewodni tego wydarzenia. Partia komunistyczna rozpoczęła konsekwentną promocję Gołąbka pokoju – a w konsekwencji także samego Picassa – który odtąd był z nim nieustannie kojarzony. Tym sposobem niepozorne przedstawienie gołębia mediolańskiego stało się katalizatorem licznych zamówień władz państwowych i organizacji społecznych. Powstało bardzo wiele wersji tego motywu. Został on zaadaptowany między innymi na potrzeby promocji II Światowego Kongresu Pokoju, zorganizowanego w Warszawie w listopadzie 1950 roku. Przeniknął również do ikonosfery polskiego plakatu, inspirując między innymi Henryka Tomaszewskiego. Pacyfistyczny ptak Picassa pojawiał się jednak nie tylko na okolicznościowych plakatach, ale również w projektach realizacji o charakterze monumentalnym. Kolorowy maszt zwieńczony pacyfistycznym gołąbkiem stanął w stołecznym Ogrodzie Saskim z okazji wspomnianego II Światowego Kongresu Pokoju. Kolumna zwieńczona figurą gołąbka miała stanowić ponadto główny element wielkiej fontanny zaprojektowanej jako kluczowy akcent przestrzenny planowanej Alei Stalina w Berlinie.

Pablo Picasso, Le guerre et la paix, 1961, nr kat. 6, Estymacja: 360 000–400 000 • PLN

Bardzo swobodną redakcję motywu Gołąbka pokoju dostrzeżemy również na prezentowanej pracy (nr kat. 6). Ponad groźną sylwetką wojennego ptaszyska triumfalnie unosi się subtelny zwiastun pokoju niosący w dziobie zieloną gałązkę. Świadomie nonszalancki styl rysunkowy prezentowanej pracy imituje twórczość dziecięcą. Stylizacja ta była stosowana przez artystę – głównie w rysunkach i projektach plakatów – w szerokim zakresie w latach 60. Do jej najlepszych przykładów należy autorski plakat wystawy Picasso. 60 lat grafiki zorganizowanej w Los Angeles County Museum of Art w 1966 roku. Prezentowany rysunek – wykonany na stronie tytułowej wspomnianej książki „La Guerre et la Paix” – został opatrzony dedykacją dla Dominique’a Sassi, przyjaciela i rzemieślnika, który w latach 40., 50. i 60. asystował artyście podczas wypalania jego prac w atelier ceramicznym w Vallauris.

Download WordPress Themes Free
Download WordPress Themes
Free Download WordPress Themes
Download WordPress Themes
free download udemy paid course
download karbonn firmware
Download WordPress Themes Free
free download udemy course