Patrząc na pejzaż (…) można smakować jego kolor czy harmonię form, a można też myśleć o tym, że jest kreacją naszych zmysłów, zastanawiać się nad przemijaniem naszych ludzkich spraw – Rajmund Ziemski
Przed rozpoczęciem sezonu aukcyjnego Libra zaprasza na wystawę malarstwa Rajmunda Ziemskiego – ekspozycja obejmie obrazy olejne z końca lat 50. XX wieku oraz 2. połowy lat 60. XX wieku, a także płótna z lat 80. XX swoją estetyką nawiązujące do sztuki i kaligrafii Japonii.
Sztuka Rajmunda Ziemskiego wywodzi się z tradycji malarstwa materii oraz koloryzmu. Malarz należał do pokolenia artystów, które debiutowało w warszawskim Arsenale na słynnej Wystawie Młodej Plastyki w 1955 roku, tym samym stając się częścią dynamicznych zmian w polskiej plastyce. W latach 60. XX wieku awangarda malarska wzięła głęboki oddech po okresie wymuszonej figuracji narzuconej przez doktrynę socrealizmu. Ziemski był jednym z tych artystów, który z pełnym oddaniem poświęcił się badaniu możliwości malarskiej materii. Poszukiwania doprowadziły go do wypracowania własnej formuły malarstwa – pejzażu metaforycznego.
Każdy pejzaż jest stanem duszy. Rajmund Ziemski przez cały okres pracy twórczej konsekwentnie rozwijał własną formułę pejzażu metaforycznego. Pejzaż artysty jest wywiedziony z wyobraźni, intuicyjny, obliczony na subtelne efekty plastyczne składające się na intrygującą materię jego płócien. W malarstwie Ziemskiego to właśnie materia stała się najsilniejszym nośnikiem znaczenia – stanu duszy artysty.
Pejzaż zanim stanie się świadomym spektaklem jest doświadczeniem onirycznym. Artysta, poprzez dopracowane do perfekcji subtelne efekty plastyczne, był w stanie na swoich płótnach uchwycić moment styku tego co wizualne i duchowe. Jego malarski język jest aluzyjny, jednocześnie abstrakcyjny i bardzo konkretny. Gęstą fakturę płócien tworzą przenikające się organiczne struktury niespodziewanie kontrastujące z płaską plamą intensywnej barwy. Ziemski tworzył pejzaże wewnętrzne, pełne własnych niepokojów, ale także dawał wyraz czasom wszechobecnej niepewności i poczucia zagrożenia, które zawarł w materii płócien.
Ziemski miał potrzebę przestrzeni wyizolowanej, rozrastającej się w ciemność, otwierającej w głąb. Postanowił przeniknąć naturę studiując każdy szczegół jej materii. Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku otworzył się na przestrzeń symboliczną, wertykalną i silnie duchową syntetyzując swoją formułę pejzażu metaforycznego do poziomu obrazu-znaku zainspirowanego japońską sztuką kaligrafii.
Artysta uległ głębokiej fascynacji cyklem drzeworytów autorstwa Hokusai, zebranych w zawsze dostępnej na wyciągnięcie ręki w jego warszawskiej pracowni, książce Sto widoków góry Fuji. Nawarstwiające się tkanki materii ograniczył do syntetycznych znaków przypominających organicznie rozrastające się japońskie pismo. Krzaczaste znaki budował zaledwie przy użyciu kilku ruchów pędzla na tle pionowych, jednolitych płaszczyzn koloru.
Metafora pejzażu Ziemskiego opiera się na napięciu zbudowanym pomiędzy przestrzenią i znakiem, kolorem i materią. Między tym co uświadomione i nierozpoznane. Artysta swoim malarstwem hołdował idei bliskiej filozofii wschodu synergii intelektualnych i zmysłowych władz poznawczych, równowagi rozwoju ciała i ducha.
Rajmund Ziemski urodził się w 1930 roku w Radomiu. Jego sztuka wywodzi się z tradycji kapistowskich oraz malarstwa materii. Ziemski całe życie związany był z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1955 roku uzyskał dyplom w pracowni Artura Nachta-Samborskiego, pracował jako asystent w pracowni Jana Cybisa, a od 1958 roku prowadził Pracownię Malarstwa na Wydziale Architektury Wnętrz. Był związany z środowiskiem artystów skupionych wokół warszawskiej Galerii Krzywe Koło. Laureat Nagrody im. Jana Cybisa (1979). Artysta miał wiele wystaw indywidualnych. Zmarł w 2005 roku w Warszawie.
