Czas trwania: 22.07–14.09.2019
„Gdy oglądam obrazy Apoloniusza, znajduję w nich coraz to nowe wątki do dalszej rozmowy, która jest przecież tylko refleksją obok właściwego wydarzenia, jakim jest malowanie. Największa radość, gdy spotkam obraz, który rozszerza zasięg przygody intelektualnej o trudne do przyjęcia w słowach odczucia, wtedy znowu nabieram pewności, że malarstwa nie da się niczym zastąpić” – Stefan Gierowski
Przestrzeń, światło, kolor. Trudno wskazać, które z zagadnień dominuje w malarstwie Apoloniusza Węgłowskiego. Każdy z jego obrazów jest opowieścią o wszystkich trzech elementach. Wspomniane bez kontekstu, mogą się kojarzyć dość tradycyjnie, w końcu to fundamentalne problemy malarstwa. Jeżeli jednak mówimy o nich jako o motywach składowych twórczości Apoloniusza Węgłowskiego, stają się synonimem malarskiej awangardy.
Artysta tytułował prace zawsze jednakowo — „Kompozycje” nie sugerowały interpretacji lub autorskich sposobów odczytania obrazów. Między innymi dzięki temu Węgłowski spajał je w procesie twórczym w taki sposób, że obecnie trudno mówić o nich w oderwaniu od siebie nawzajem.
Przestrzeń, światło, kolor — z tych trzech elementów powstaje nowa wartość, nowoczesna i dostojna zarazem. Podobnie, oglądane razem „Kompozycje” nabierają szczególnego wyrazu malarskiej opowieści lub wyznania. Dlatego niełatwo odnieść się do jednego płótna, każde z nich nabiera wyjątkowego znaczenia w świetle innych prac artysty. Dla Węgłowskiego relacja z widzem jest szczególnie istotna. „Kompozycje” formalnie ewoluują w zależności od dystansu, jaki oglądający przyjmuje w kontakcie z obrazem. Wraz z jego stopniowym zwiększaniem niektóre ze wspomnianych elementów pojawiają się na nowo lub zyskują zupełnie inne znaczenie.
W 1987 roku w książce „Twórcy-Postawy. Artyści mojej galerii.” Bożena Kowalska pisała: „Tę przestrzeń w tle pogłębiają drobne i rozmaite formy, od małych trójkątów i kształtów kojarzących się z proporczykami, poprzez ostrza jak smukłe groty strzał, aż po nieregularne ni to zygzaki, ni to serpentyny”. Rzeczywiście, można zauważyć określone przez autorkę „formy ażurowej przesłony na samej powierzchni płótna czy zapisy zjawisk falowych z zakresu fizyki”. Niektórzy oglądający pewnie szukaliby skojarzeń z amerykańskim op-artem. Jednak próby porównań, opisów tej twórczości, odwracają uwagę od tego, co powiedział o swoim malarstwie sam artysta: „tylko moment metafizyczny kreuje obraz”.
Obcując z malarstwem Apoloniusza Węgłowskiego, doświadczamy nowoczesności w najlepszym wydaniu. Z każdego obrazu bije powaga i szacunek dla malarskiego rzemiosła: tysiące minut i setki godzin spędzone na refleksji i malowaniu lub malowaniu i refleksji, bo trudno wskazać co odgrywa wiodącą rolę w tej oryginalnej twórczości. Jej istota zawiera się w abstrakcyjnych formach, „Kompozycjach”, które można oglądać do 31 sierpnia w Domu Aukcyjnym i Galerii LIBRA w Warszawie. – Jan Grochola
Apoloniusz Węgłowski urodził się w 1951 roku w Piasecznie. W latach 1977-1982 studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w pracowni malarstwa prof. Stefana Gierowskiego w 1982 roku ( aneksy w opracowaniach: grafiki prof. Haliny Chrostowskiej, kompozycji prof. Romana Owidzkiego i tkaniny prof. Wojciecha Sadley’a. Zajmuje się malarstwem i rysunkiem. Profesor zwyczajny prowadzący pracownię malarstwa i rysunku na Wydziale Sztuki UTH im. Kazimierza Pułaskiego w Radomiu oraz prowadzący pracownię malarstwa i rysunku na ASP w Warszawie.
Jest autorem wystaw indywidualnych w Polsce, a także w Niemczech. Uczestniczył w wystawach zbiorowych w kraju i za granicą.
Nagrody, m.in. w roku 2001 – Nagroda Talensa – Grand Prix; 2002 – V Triennale Współczesnego Rysunku Polskiego, Lubaczów – Grand Prix; 2012 – Nagroda Rektora ASP w Warszawie.
Publikacje o twórczości, m.in. w albumach: Artyści polscy o Papieżu, J. Jaworska, 1996; Twórcy i dzieło, Z. Taranienko, 1997; Inspiracje religijne 1980-1989, Dominik Łuszczek, 1998; W poszukiwaniu ładu, B. Kowalska, 2001; Inspiracje pasyjne w sztuce polskiej w latach 1979-1999, R. Rogozińska, 2002; 20 Plenerów spod znaku geometrii, Bożena Kowalska, 2004; 100% malarstwa, J. Dąbrowski, 2009; Sztuka Indywidualności. Tom 1, M. Szewczuk, 2010; Inicjacje i transgresje. Antystrukturalność sztuki XX i XXI wieku w oczach socjologa, P. Możdżyński, 2011; Artyści w hołdzie Józefowi Chełmońskiemu, Z. Taranienko, 2014; Język geometrii półwiecze przemian, B. Kowalska, 2016.