19 sierpnia zmarł Zbigniew Makowski, jeden z najbardziej oryginalnych polskich artystów, który wpracował własną, uniwersalną wizję malarskiej rzeczywistości opartą na harmonijnym połączeniu intelektualnego i estetycznego wymiaru sztuki. Zajmował się malarstwem, rysunkiem oraz tworzeniem autorskich książek artystycznych, był także poetą. Mimo dużego zaangażowania w życie artystyczne – Makowski uczestniczył w wystawach i wydarzeniach kształtujących oblicze polskiej sztuki po wojnie m.in. III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w 1959 czy w Plenerach Koszalińskich w Osiekach, nigdy nie utożsamiał się z postulatami awangardy, utrzymując indywidualny charakter swojej sztuki.
Podczas pobytu w Paryżu w 1962 roku Makowski zetknął się z André Bretonem oraz członkami międzynarodowego ugrupowania Phases. Od tego czasu w swojej sztuce odwoływał się do poetyki surrealizmu jednak wciąż utrzymując niezależny i oryginalny charakter własnej twórczości. W swoich kompozycjach artysta łączył cyfry, fantazyjne kroje liter, skomplikowane formy geometryczne i symbole – często znane tylko sobie. Jego precyzyjny rysunek wpływa na wrażenie iluzyjności przestrzeni oraz wzmaga tajemniczy nastrój kompozycji. Prace Makowskiego budzą skojarzenia z mistycznymi traktatami nasyconymi metaforami i ilustrowanymi tajemnymi runami, co podsyca ich erudycyjny charakter.
Makowski interesował się różnymi dziedzinami nauki, był znawcą wielu kultur, miłośnikiem poezji, filozofii, ezoteryki i muzyki. Jego kompozycje to polifoniczna synteza doświadczeń i fascynacji intelektualnych z oryginalną plastyczną wyobraźnią. Jego sztuka jawi się jako zagadkowe obrazowo-słowne traktaty.
Zbigniew Makowski zmarł w wieku 89 lat. Jego prace można było oglądać ostatnio na wystawie indywidualnej w Galerii Opera w Warszawie. Zobacz tutaj
